Forum Sympatyków Janusza Korwin-Mikkego

Fenix · Gość

Boicie się śmierci?

Ja tak.
Czasami przychodzi taki moment, że człowiek
zdaje sobie sprawę z kruchości życia.
Aż mnie ciarki przechodzą, gdy o tym myślę.

Macie też podobne myśli?
Jak sobie z tym poradzić?

Gość

Zabrakło mi odpowiedzi: nie wiem. Łatwo się wypowiadać na ten temat w chwili, gdy nie ma zagrożenia życia. Teraz mogę stwierdzić, że mi ona niestraszna, a inaczej, by to pewnie wyglądało, gdyby mi kule świstały nad głową.

Athei Overlord · Gość

Po tym, co widzialem przez ostatnie pare lat w wielu szpitalach,w trakcie wykonywania pracy zawodowej, nie.

Po pierwsze - czlowiek nie wie, ze wlasnie umarl. Sam moment jest jak moment snu, nigdy nie uda sie "zapamietac", kiedy sie usnelo. Dlatego w chwili smierci nie bede nawet wiedzial, ze umarlem.

Po drugie - jak dlugo nie trwalyby meczarnie przed smiercia, to i tak sa to tylko chwile. Zawsze ma sie swiadomosc, ze w skonczonym czasie wszystko sie skonczy, a czlowiek nawet nie bedzie wiedzial, ze cokolwiek sie zdarzylo.

Po trzecie - jako agnostyk nie mam nad soba widma jakiegos sądu, etc. A jesli on nawet istnieje, to i tak nic juz nie zmienie, tym bardziej, ze nie widze powodu :]

Stefan · Gość

ty i tak umrzesz na wieczność bo życie wieczne jest tylko dla chrześcijan Razz

Athei Overlord · Gość

Ufff, dzieki... Bogu Wink

Gość

Tylko czasami...
Na co dzień wiem że śmierć nie jest końcem tylko początkiem...
A przy najmniej chce żeby tak było.

Pan Dzikus · Gość

Śmierci nie, bo i czego mam się bać? Nigdy nie splamiłem się głosowaniem na socjalistów czy zdrajców więc na pewno pójdę do Nieba o ile istnieje a jak nie istnieje to mnie po prostu nie będzie i tyle, chyba że istnieją jakieś inne zaświaty jak te z mitów greckich czy coś.
Boję się umierania jeśli miałoby tak wyglądać, że wstępuję na minę, ona mnie rozrywa na pół, flaki mi się wylewają z tułowia i leżę tak przez kilkadziesiąt sekund w jakimś błocie cierpiąc katusze albo zamykają mnie w więzieniu na dożywocie za wydłubanie sobie czipa lokalizującego wczepionego przez zbirów UE, której częścią się staniemy za sprawą zdrajców z PiS, PO, LiD czy innego gówna i w tym więzieniu sobie gniję będąc gwałconym przez jakiś pierdolonych zboczeńców w tym przez szefa więzienia, który oczywiście jest gejem, bo jakżeby szefem więzienia w UE miał być jakiś agresywny i niepostępowy hetero?

agęt · Gość

Ale dlaczego mam się bać własnej śmierci? Przecież jak już umrę, to nic mi się nie może stać.

Athei Overlord · Gość

Swieta racja Wink

Jedno co moze byc niemile, to sama agonia... Trudno sobie przeciez tlumaczyc, ze "juz za chwileczke, juz za momencik"... No i jednak ten zal...

SokoleOko

Staram sie o tym nie myslec.
Dopoki zyje - chce, zeby cos po mnie pozostalo.
Po smierci... coz, jestem wierzacy.
Ale czasem sie zastanawiam, czy czlowiek nie ma po prostu takiej cechy, ze chce wierzyc w cos wyzszego... ze jest mu to potrzebne.

Z drugiej strony - kiedys tez mnie nie bylo... a jestem...

Ehh, nie wiem... boje sie smierci, nie chce umierac.
Ales temat rzucil, niech Cie Very Happy

.

Athei Overlord · Gość

Uslyszalem kiedys takie zdanie:
Po smierci bedziesz w takim stanie swiadomosci, w jakim byles przed narodzeniem.

Tez kiedys nie chcialem umierac. No bo jakze - nagle zrezygnowac z tego wszystkiego, co mam tutaj ? Ale potem zadalem sobie pytanie:

1. Jesli nie zachowam swiadomosci, to NIE bedzie mi niczego zal.
2. Jesli wierzyc Biblii, to moje potrzeby i stan swiadomosci bedzie zupelnie odmienny, wiec raczej nie mial czego zalowac. Ani schabu ze sliwkami, ani nowiutkiego palmtopa, ani oscyloskopu Philipsa, ani kota, ani awansu w firmie Wink

Brrr. mily temat na niedzielny wieczor.

Gość

Athei Overlord · Gość

To faktycznie jest problem, ktory ostatecznie moze dotyczyc takze i mnie.
Totez wcale nie latwo.
Na razie, po szeregu przemyslen, pozostalo mi machnac reka i zyc, poki musze Wink

Wszak haslo "bogaccie sie" zobowiazuje Razz

wns · Gość

Boje się śmierci, moich bliskich. Własnej nie.

Gość

Mam tak samo (oczywiście zakładam, że umrą pierwsi)

szyblucki · Gość

Trudno mówić jak na chwile obecną nic nie grozi.Ale bardziej boję się cierpienia a nie samej śmierci bo wierzę w lepsze życie po drugiej stronie.

Gość

Raczej nie. Ale jak kiedyś sobie pomyślałem, że Boga może nie być i że śmierć to może być zupełny koniec to zrobiło mi sie autentycznie smutno o samego siebie. No i ta świadomość, że dusza to tylka parę jonów potasu i sodu... Brrr...
A ten temat to chyba zainspirowany końcem weekendu ;-P Wszak to wtedy się żyje.

Gość

Rzeczywiście robi się trochę żal jak człowiek pomyśli, że po śmierci nic nie ma

Athei Overlord · Gość

Ale z drugiej strony... nie bylo nas i swiat na nas czekal. Nie bedzie nas i swiat po nas plakal nie bedzie.

Zauwazcie - sytuacja na pogrzebie. Iles tam osob placze i cierpi, iles tam jest podlamanych, a ci, co stoja obok - obojetni. To nie ich rodzina, nie ich zycie. Tak naprawde smierc jest tragedia tylko dla rodziny. Caly swiat przechodzi obok niej obojetnie.

agęt · Gość

Nie wiedzieć czemu, lewaki chcą to zmienić. Wyraźnie dąży sie do tego, że by wszyscy przeżywali każdą śmierć.

Gość

Athei Overlord · Gość

Kiedys slyszalem takie zdanie:

Zycie wieczne bez swiadomosci uplywu czasu moze byc niebem.
Zycie wieczne ze swiadomoscia uplywu czasu jest pieklem. Wink

Gość

Mi nie chodzi o płacz świata. To ja żałuje (żałowałbym) siebie Wink

Kono

Ambioryks · Gość

Nie wierzę, że faktycznie aż 17 osób nie boi się śmierci. Trudno mi sobie wyobrazić,żeby ktoś, kto mysli o własnej śmierci, nie odczuwał żadnej obawy, lęku czy choćby niepewności.
Choć faktem jest, że kiedy boimy się śmierci, to tak naprawdę boimy się tylko nieznanego, niczego więcej.
Wklejam tu swój post z innego forum z analogicznego tematu (Memento Mori):

Generalnie to ścierają się u mnie dwie koncepcje: jedna, że śmierć jest końcem wszystkiego, i po śmierci człowiek nie ma już żadnej świadomości, tak samo jak nie miał jej przed swoim poczęciem - i że ludzie wymyślili sobie wiarę w życie po śmierci czy jakąkolwiek egzystencję pośmiertną tylko dlatego, że są zbyt ograniczeni, żeby pogodzić się z nieuniknionym, że kiedyś ich nie będzie w żadnej formie - ale że z drugiej strony jest to naturalne, bo jak ludzie się boją, to robią wszystko, żeby dodać sobie otuchy; organizm ludzki działa jak bateria, która raz wyczerpana i niezdolna do wytwarzania prądu już nigdy nie zadziała znowu; tak samo mózg ludzki, który raz przestawszy emitować fale elektromagnetyczne, jest już tylko przedmiotem; dusza ludzka (jeśli w ogóle istnieje coś takiego) jest tak ściśle związana z ciałem, że nie może bez niego istnieć, o czym świadczy m.in. to, że uszkodzenia mózgu działają na rozwój umysłowy (a umysł jest ściśle związany z duszą), a z kolei nastawienie psychiczne (gr. psyche - dusza) ma wpływ na stan ciała. W dodatku wszystko, co ma swój początek, ma też i swój koniec.
Ta koncepcja wydaje się najbardziej realistyczna, ale i zarazem najbardziej pesymistyczna.

Druga koncepcja - że skoro w naturze nic nie ginie, tak samo energia najwyżej zmienia postać, to może jednak śmierć nie jest końcem wszystkiego? Problem w tym, że nie wiadomo właściwie, czym jest "życie" - jeśli energią, to może i można na to liczyć, a jeśli nie, to trudno powiedzieć.

Jakiś czas temu w 5. numerze specjalnym "Focusa" znalazłem taką oto ciekawą notkę:

"Czy osoba bliska śmierci może widzieć swe ciało z góry?"
"Takie wizje, zaliczane do tzw. doświadczania śmierci, są prawdopodobnie wynikiem zmian funkcjonowania tych części mózgu, które są odpowiedzialne za integrację bodźców czuciowych i nasze poczucie "posiadania" ciała. Badania wykazały, że uczucie "bezcielesności" moze pojawić się po stymulacji tylnej części górnego zakrętu skroniowego w prawej półkuli mózgu, a także połączenia między płatami skroniowym i ciemieniowym w tej samej półkuli."

Oznaczałoby to, że bzdurą jest twierdzenie o "opuszczeniu ciała przez duszę" podczas tzw. śmierci klinicznej. Może to być również kolejny argument przeciwko istnieniu duszy i pośmiertnej egzystencji ludzkiej świadomości, czyli życia po śmierci. Ale nawet to nie zmienia faktu, że ci, co przeżyli śmierć kliniczną tak naprawdę nie umarli. Stanęli zaledwie na progu śmierci, ale go nie przekroczyli. Nikt nie może nam powiedzieć, czy śmierć faktycznie kończy wszystko, co związane ze świadomością.
W necie jest masa tekstów na tematy z tym związane. Często, kiedy się porównuje ich treści, można dojść do sprzecznych wniosków. Jednak chyba jestem bliżej uwierzenia tym, które stawiają sprawę naukowo - tzn. zaprzeczają istnieniu duszy i życia po śmierci. Chyba, że okaże się, że nie wszystko dotyczące śmierci da się naukowo wyjaśnić.

[link widoczny dla zalogowanych]

Japeton · Gość

zagłosowałem na "nie boję się śmierci", bo chociaż śmierci się trochę boję, to dużo bardziej się boję życia wiecznego (szczególnie w raju z tymi wszystkimi dewotami. Jeśli musiałbym dokonać wyboru, to chciałbym chociaż iść do piekła, bo tam lepsze towarzystwo będzie, włącznie z kryptoateuszem JKM-em na czele Very Happy

).
Mam jednak szczerą nadzieję, że życia po śmierci nie ma, bo robienie tego samego bez końca (czyli nawet przeżywanie w kółko tych samych myśli Sad

) jest okropną perspektywą. Niby istniejesz, a Twoje istnienie nie ma sensu. To by był taki obóz koncentracyjny bez możliwości ucieczki. W Korei Płn. też tak jest, ale tam chociaż można się zabić i być wolnym. Królestwo Boże jest dużo okrutniejsze niż najgorszy łagier na Ziemi.

krzychun · Gość

Prakseologia ludzie. W niebie nie ma dyskomfortu psychicznego i materialnego,więc nie ma działania. Kreacja myśli następuje w celu zmniejszenia jakiegoś dyskomforu - np.odpowiedz na nurtujące pytanie. Nie ma sensu zastanawiać się o tym jak wygląda,zycie wieczne bo jesteśmy niedoskonałymi istotami w niedoskonałym świecie i nie jesteśmy w stanie rozumem pojąć naszym rozumem istoty życia w świecie idealnym.

Slayer · Gość

Śmierci się nie boję, to spotka każdego. Bać się mogę co najwyżej umierania, przewlekłej choroby i bólu z tym związanego.

Gość

A może niebo jest tym, czego pragniesz? Jeśli pragniesz działania, celów, walki czyli poniekąd jakiegoś rodzaju dyskomfortu - to to otrzymasz. Różne są podejścia. Może dla ateistów niebo jest niebytem?

matfiz · Gość

właśnie, mi też brakuje odpowiedzi "nie wiem"

krzychun · Gość

Gość

A czymże innym jest ta cała dyskusja, jak nie gdybaniem?

MOCKBA CCCP · Gość

Śmierci, jako powrotu do nieistnienia nie boję się, choć sam sposób, w jaki mógłbym umierać trochę mnie przeraża. Wiadomo, że lepiej umrzeć szybko - w bezpośredniej bliskości wybuchu jądrowego, gdzie czas reakcji na bodziec jest na tyle długi, że człowiek nie zdąży zorientować się co się stało, bo prędzej zdematerializuje się. Kilkuletni nowotwór, powolne tracenie sprawności, wyłączanie się kolejnych funkcji życiowych oraz niemożność działania (leżenie w szpitalnym wyrku, przewracanie się z boku na bok, dłużący się pobyt w szpitalu, oczekiwanie na śmierć) - tak, jak inni, to już gorsza sprawa. Ciężko byłoby mi znieść to "opier**lanie" się. Cóż - pracoholik jestem.

Gość

Nawet jakbym wiedział, że piekło/niebo/czyściec istnieją, to nie chciałbym iść do żadnego z nich. Śmierci się nie boję. Jakbym się bał to przeszedłbym na jakąś religię która zakłada istnienie Boga, bo liczyłbym, że dzięki jej wyznawaniu trafię do nieba.
Po śmierci będzie pustka (mz). Tego się nie boję, chociaż może będzie to trochę smutne.

Gigabyte · Gość

A ja się boję. Boję się agonii i boję się straty dosłownie wszystkiego (choć z drugiej strony można by to określić bardziej jako ciężki smutek, a nie strach). Poza tym nawet, jak teraz twierdziłbym, że nie boję się śmierci, to podejrzewam, że w przypadku zagrożenia życia by się to zmieniło, choćby z czysto psychicznych powodów.

SaberTooth · Gość