Forum Sympatyków Janusza Korwin-Mikkego

Fenix · Gość

Chciałbym stworzyć wątek, gdzie moglibyśmy
wklejać teksty typowo wolnościowe, które - Waszym
zdaniem - mogą przekonać tych niezdecydowanych
do UPR i wolności gospodarczej. Zebrane teksty
można by wklejać na przykład na różnego rodzaju forach,
a także drukować i dawać znajomym. Co Wy na to?

MOJA PROPOZYCJA

Yelonek · Gość

ROZMOWA Mart Laar, dwukrotny premier Estonii i zdobywca Nagrody Miltona Friedmana, o reformach ekonomicznych
źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

Wiem, jak się robi gospodarczy cud

Rz: Jeśli chce się zobaczyć, jak w praktyce wygląda zastosowanie rozwiązań gospodarczych proponowanych przez prof. Miltona Friedmana, trzeba odwiedzić Estonię - przekonują niektórzy ekonomiści. Gdybym się wybrał, co bym zobaczył?

Mart Laar: - Kraj, który świetnie się rozwija, i gdyby nie tabliczki z napisem Eesti, mógłby pan pomyśleć, że znajduje się w jakimś wysoko rozwiniętym państwie Europy Zachodniej. Żeby zobaczyć, jaki postęp naprawdę uczyniła Estonia, powinien pan nas odwiedzić również na początku lat 90. Dopiero wówczas można dostrzec owoce rewolucji, jaka miała tu miejsce.

We wstępie do swojej książki "Estoński cud" pisze pan, że gdy w 1992 r. Estonia odzyskiwała niepodległość, jej gospodarka była niemal całkowicie zależna od Rosji, inflacja wynosiła ponad 1000 proc. Dziś Estonia nazywana jest gospodarczą perłą Bałtyku.

Zabrzmi to dziwnie, ale sprawiły to otwarte serca ludzkie i potworna chęć zmian. Przemiana zawsze musi się dokonać w umysłach i sercach ludzi, jeśli tam nie nastąpią, żadne zmiany - ani prawne, ani polityczne - nie przyniosą pożądanych efektów. Patrząc na Estonię u progu niepodległości, trudno było być optymistą: 30 proc. populacji zamordował lub wysiedlił okupant, gospodarka była w stanie rozkładu, a nieliczne dochodowe jej gałęzie zostały przejęte przez funkcjonariuszy KGB, którzy z naszych oprawców nagle chcieli się przemienić w kapitalistów. We wrześniu 1992 r. zwyciężyła jednak nadzieja. Estończycy powierzyli władzę ekipie, którą światowe media z miejsca zaczęły określać mianem New Kids From the Block. Określenie to wzięło się stąd, że stając na czele rządu, miałem ledwie 32 lata, a i tak byłem jednym z najstarszych członków gabinetu. Mój minister finansów miał 26 lat, a minister spraw zagranicznych 27. Gdy po raz pierwszy udaliśmy się na spotkanie państw OBWE w Wiedniu, mieliśmy problemy z wejściem na salę obrad, gdyż ochrona stwierdziła, że do hotelu mają wstęp tylko delegacje rządowe. Głosując na młodych ludzi, Estończycy odrzucili przeszłość, wybierając radykalne zmiany. Mój rząd prezentował jasną filozofię. Aby przejść rozpadlinę, nie grzęznąc w niej coraz głębiej, trzeba zrobić wielki skok. Byliśmy młodzi, zbuntowani. Nie chcieliśmy słuchać rad ekspertów, którzy mówili, że taki skok nas pogrąży. Ze wszystkich stron słyszeliśmy tylko krytykę. Im było jej więcej, tym bardziej parliśmy do przodu. Z planem działania i z bożą pomocą przeskoczyliśmy.

A konkretnie, na czym polegał ten skok?

Estonia u progu niepodległości była przeżarta wpływami sowieckiej agentury. Korupcja była zjawiskiem codziennym, cały sektor bankowy był opanowany przez KGB. Nie da się zbudować silnej gospodarki bez zniszczenia układu powiązań między służbami specjalnymi, polityką a gospodarką. Do końca 1992 roku doprowadziłem więc do bankructwa trzy największe banki w Estonii, co było jasnym sygnałem dla "inwestorów" z Rosji, że brudne pieniądze nie są u nas dłużej mile widziane. Oczywiście działania podjęte przez mój gabinet nie cieszyły się poparciem społecznym, ale nie było innego wyjścia. Gdybyśmy wówczas nie dokonali przecięcia tych wpływów, najpewniej nie udałoby nam się to już nigdy. Na skutek tych bankructw straciłem również swoje osobiste oszczędności, lecz oczyszczenie gospodarki było priorytetem. Następnie zabraliśmy się do czyszczenia prawa. Powstawały ustawy, zmienialiśmy kulawe prawo, Estonia zaczęła się rozwijać.

Jako pierwsze państwo w Europie i trzecie na świecie wprowadziliście podatek liniowy od dochodów obywateli. W Polsce mało brakowało, a też mielibyśmy tylko jedną stawkę. Jakie skutki przyniosło gospodarce estońskiej to rozwiązanie?

Gdy 13 lat temu wprowadzaliśmy radykalną reformę podatkową, bardzo wiele ważnych osób i instytucji odradzało nam torozwiązanie, m.in. Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy. Wyszliśmy jednak z założenia, że nie wolno karać ludzi bardziej przedsiębiorczych większymi obciążeniami podatkowymi, bo przecież to dzięki ich pomysłom i kolejnym przedsięwzięciom powstawały nowe miejsca pracy oraz produkowane były dobra, które mogły być eksportowane na Zachód. Oczywiście wprowadzenie podatku liniowego na niewiele by się zdało, gdyby nie równoczesne ogłoszenie ustawowego zakazu istnienia deficytu budżetowego, a także wprowadzenie rządów prawa, które ograniczyły wpływ polityków i urzędników na gospodarkę. Jeśli chodzi o skutki, powiem krótko: w pierwszym roku po wprowadzeniu podatku liniowego dochody budżetu państwa były o 30 proc. wyższe, niż zakładaliśmy w najbardziej optymistycznych prognozach. Nie wiem zatem, czy zmiana ordynacji podatkowej spowodowałaby wzrost gospodarczy. W Estonii reformy były kompleksowe. Wszystko razem ze sobą zagrało i dlatego gospodarka ruszyła.

W Polsce dyskusja na temat podatku liniowego toczy się już wiele lat. Przeciwnicy tego rozwiązania uważają, żenasi na taki podatek nie stać. Że pogłębi rozwarstwienie społeczne, podzieli kraj na biednych i bogatych. Pozytywnym przykładem jest pana kraj, ale przeciwnicy ripostują - to mały kraj, więc nie ma prostego przełożenia.

ydaje mi się, że ta dyskusja toczy się nie tylko w Polsce, lecz niemal w całej Europie. Gdziekolwiek jadę, wszędzie słyszę argument, że mój kraj jest mały, więc podatek liniowy mógł się rzeczywiście sprawdzić. Gdy odpowiadam na to stwierdzeniem, że od 2001 roku 13-proc. podatek liniowy obowiązuje w Rosji, której nie można nazwać małym krajem, słyszę głosy, iż to specyfika Europy Wschodniej i w żadnym razie nie można porównywać naszej sytuacji np. z krajami Europy Środkowej. Ale przecieżSłowacja pod rządami Dzurindy wprowadziła ten podatek i dziś nie mówi się o Słowacji inaczej niż w superlatywach. Oczywiście pojawia się wówczas po raz kolejny argument małego kraju, ale przecież podatek liniowy obowiązuje również w Rumunii, która leży w Europie Środkowej i bynajmniej małym krajem nie jest. W bieżącym roku wszedł również w Czarnogórze, którą można zaliczyć już do państw Europy Południowej. Wielkość państwa czy strefa geograficzna nie mają znaczenia. Problemem jest natomiast pewna grupa zawodowa, która dzięki podatkom świetnie funkcjonuje. Odkąd podatek liniowyobowiązuje w Estonii, wypełnienie rocznej deklaracji podatkowej zajmuje około 10 minut i nie potrzeba korzystać z pomocy żadnego doradcy podatkowego. Obawa przed wprowadzeniem prostych zasad podatkowych wynika moim zdaniem w dużej mierze z silnego lobby prawniczego i urzędniczego, które boi się utraty pracy, ale przede wszystkim tych osób i firm, które nie mogłyby już dłużej dzięki różnym kruczkom prawnym ukrywać dochodów i nie płacić podatków.

Jednak reformy musiały być dość dotkliwe dla przeciętnego Estończyka, bowiem w kolejnych wyborach w 1995 roku nie powierzyli pana partii ponownie rządów...

Nikomu nie obiecywałem, że będzie łatwo. A z politykami jest trochę jak z lekarzami - większość ludzi nie lubi swoich lekarzy, szczególnie gdy przepisują im gorzkie lekarstwa, które muszą przez pewien czas połykać. Ale ci sami ludzie lubią efekty, jakie nadchodzą po kuracji. Mój rząd był swego rodzaju pogotowiem, które postawiło gospodarkę na nogi. Ludziom podobały się efekty, bo napływały inwestycje, pojawiały się nowe miejsca pracy, ale nie podobał im się ordynator odpowiedzialny za te zmiany. Gdy po 50 latach życia w socjalistycznej niewoli premier mówi do przedsiębiorców: albo weźmiecie się do roboty, albo zbankrutujecie, bo państwo przestaje dokładać do waszych firm, jest to bolesny element kuracji. Pragnę jednak zauważyć, że po czterech latach rządów lewicy (1995 - 1999), gdy sytuacja zaczęła się wymykać spod kontroli, ludzie znów zdecydowali się zadzwonić po pogotowie, czyli ekipę Laara. W tym roku także weszliśmy do koalicji rządowej.

Estonia poradziła sobie także z korupcją, która w Polsce stanowi poważny problem. Co takiego się stało, że nagle zniknęła?

Nie od razu zniknęła. Aby pokonać korupcję, należy ograniczyć okazje do niej. Muszą obowiązywać rządy prawa, dzięki którym ucina się wpływy urzędników i polityków na procesy gospodarcze. Im mniej państwa w gospodarce, tym mniej korupcji.

W Polsce do walki z korupcją powołano Centralne Biuro Antykorupcyjne. Czy to może okazać się skuteczne?

Żartuje pan? Nie wydaje mi się, by specjalny urząd mógł być skuteczny w pokonywaniu zjawiska, na które jego pracownicy sami mogą być podatni. O wiele lepszym rozwiązaniem jest ograniczenie okazji do korupcji. Jeśli nie ma przeszkód w prowadzeniu działalności gospodarczej, nie ma też komu wręczać łapówek. To zdecydowanie prostszy sposób.

W bieżącym roku odbyły się kolejne wybory do Riigikogu. Pańska partia ponownie znalazła się w koalicji rządowej. Jakie są priorytety tego rządu?

Nadal obniżamy podatki. Do 2011 roku podatek liniowy od zysków przedsiębiorstw zmniejszymy z 22 do 18 proc. Poza tym ważne jest utrzymanie zrównoważonego budżetu państwa.

W ubiegłym roku został pan laureatem prestiżowej Nagrody im. Miltona Friedmana za promocję wolności. Co by pan doradził polskim politykom odnośnie do reform gospodarczych?

Polecam czytanie dzieła prof. Friedmana i wprowadzanie w życie punkt po punkcie jego programu. Jak realizacja takiego programu wygląda w praktyce, można zobaczyć, odwiedzając Estonię albo sięgając po moją książkę "Estoński cud".

Myśli pan, że teorie Friedmana można z powodzeniem zastosować również w Polsce?

Nie tylko w Polsce, ale na całym świecie. Nie jestem ekonomistą, lecz historykiem, i ekonomię uważałem za mało interesującą dziedzinę życia, dopóki nie zapoznałem się z książkami prof. Friedmana. Tam wszystko jest jasno i w przystępny sposób wytłumaczone, a co najważniejsze - jego tezy doskonale sprawdzają się w praktyce.
rozmawiał Paweł Toboła-Pertkiewicz

Mart Laar (ur. 1960) w latach 1992 - 1994 był pierwszym premierem niepodległej Estonii. W 1999 roku ponownie został premierem i sprawował urząd przez kolejne trzy lata. Obecnie deputowany Riigikogu. W 2006 roku został laureatem prestiżowej Nagrody im. Miltona Friedmana za wkład w promocję wolności w swoim kraju. W 2006 roku był doradcą ekonomicznym prezydenta Gruzji MicheilaSaakaszwilego. Autor kilku książek o estońskim ruchu oporu w okresie II wojny światowej. W Polsce ukazała się jego książka pt. "Estoński cud".

Fenix · Gość

Blog JKM - "Podaty"

Fenix · Gość

Ciekawy post z forum Onetu!

Orlowski

Dobry temat.
Od pewnego czasu sam zbieram takie teksty na dysku, zeby w razie potrzeby wklejac

O programie UPR

Fenix · Gość

Seth8

To dowod mysle ze dobry

Nie poprawiać Pana Boga
‘To co stało się w Kamieniu nie jest żadnym cudem. Jest to konsekwencja przyjętych zasad i ich realizacji’. Co takiego stało się w Kamieniu? Gdy burmistrz obejmował urząd, kilkunastotysięczna gmina bez przemysłu i turystyki miała 6 miliardów długu. Po dwóch latach miała już 9 miliardów nadwyżki. Wszystko to przy najniższych podatkach w województwie, a może i w kraju.

Jakie były to zasady? Wpływ władz lokalnych na poziom życia mieszkańców w warunkach polskich jest dość ograniczony i wyraża się udziałem budżetów gminnych w sumie zabieranych podatnikom pieniędzy. Tym niemniej, mimo tych ograniczeń wiele można zrobić.

Po pierwsze burmistrz wyznawał zasadę samoograniczania się gminy. Wiedział doskonale, że biurokracja przeje każde pieniądze i skomplikuje każdą sprawę, starał się więc by jak najwięcej gminnych dziedzin życia, szczególnie gospodarczego było wolnych od wpływów urzędników gminnych. Z tym wiązała się zasada zakazu konkurowania z własnymi obywatelami. Gmina odchodziła od wszelkiego prowadzenia działalności gospodarczej, tym bardziej, że zazwyczaj miała tam uprzywilejowaną pozycję. Jeśli tylko dopuszczała to ustawa, odchodzono od koncesjonowania, a jeśli państwo do tego zmuszało, dawano koncesję każdemu, kto spełniał warunki. Samoograniczanie się gminy realizowane było poprzez rezygnację ze ściągania z podatników jak największej ilości pieniędzy. W myśl zasady “gmina ma być bogata, ale bogactwem swoich obywateli". Z tego względu w Kamieniu zminimalizowano wszelkie opłaty i podatki.

I jeszcze coś, co wpłynęło na sukces gminy: poszanowanie własności prywatnej. Mieszkańcy mieli prawo do nabywania gruntów, lokali użytkowych i mieszkań na własność. Promowano własność, nie zaś dzierżawę czy użytkowanie. Wszak na swoim każdy gospodaruje wydajniej. Jakie były efekty przyjętych zasad? Podatek od nieruchomości dla budynków mieszkalnych obniżono o 70 % w stosunku do zaleceń ministerialnych. Dla pozostałych nieruchomości średnio o 55%. Podobnie od gruntów. Podatek od środków transportu obniżono o 40%. Rolny o 70%. Zaniechano pobierania podatku od spadków i darowizn. W efekcie… wpływy z tytułu podatków wzrosły o niemal 50%. Nie jest to niczym nadzwyczajnym. O krzywej Laffera dowiedzieć się można w średniej szkole ekonomicznej.

Ograniczono biurokrację i stworzono sprawnie działający urząd. Likwidując koncesjonowanie wyeliminowano korupcję. Mieszkania komunalne, do których dopłacali inni podatnicy sprzedano mieszkańcom nawet z 95% zniżką, z możliwością rozłożenia na 10 rocznych rat. W lokale sprzedane najemcom i dzierżawcom zaczęto z zapałem inwestować. Otrzymywali 50% umorzenia ceny lokalu. I dalsze 20% jeśli wpłacali całość kwoty od razu. Ograniczono marnotrawienie środków gminy na różnorakich działaczy, biurokratyczne formy “pomocy” i tym podobne obszary radosnej twórczości urzędniczej. Zrewidowano umowy z zakładem energetycznym co dało prawie miliard złotych oszczędności rocznie. Nie korzystano z dotacji budżetowych. Na inwestycje przeznaczano kilkadziesiąt procent dochodów gminy. W ciągu dwóch lat zarejestrowano 1500 nowych firm…

“Najlepszą sztuką rządzenia jest rządzenie w myśl zasady Nie poprawiać Pana Boga, czyli zgodnie z prawami natury” - twierdzi burmistrz. W Kamieniu realizując program UPR starano się tylko postawić wszystko z powrotem na nogi… Wkrótce kolejne wybory samorządowe. Kogo wybiorą sobie do rządzenia mieszkańcy Bochni? Ludzi szanujących wolność, własność i sprawiedliwość czy “poprawiaczy” rozwiązujących problemy, które sami stwarzają? Jak sobie pościelimy, tak się wyśpimy. Życzę starannego ścielenia i miłych snów, które w Kamieniu stały się rzeczywistością! Czy także w Bochni?

Wojciech Popiela prezes UPR
felieton zamieszczony w piśmie Moja Bochnia (10/2002)

Yelonek · Gość

Przepraszam, że tu piszę. Może Administrator wydzieli temat jeśli to uzna za stosowne.

W Kamieniu nie było happy endu, bo UPR nie pozwolono dalej rządzić. "Człowiek z Kamienia" został okrzyknięty kulturożercą i tym podobnymi określeniami. Jakieś pomysły czemu ?

Bździech · Gość

D***kracja?

Fenix · Gość

Yelonek · Gość

St.

te teksty powinny być raczej krótkie! Jako slogany... Kilka zdać

Profesor_Shadoko

St.

UPR to:
- radykalna obniżka podatków,
- zniesienie poboru do wojska,
- zniesienie przymusu płacenia na ZUS,
- przywrócenie kary śmierci dla morderców,
- zniesienie prohibicji narkotykowej,
- prywatyzacja szkolnictwa,
- prywatyzacja służby zdrowia,
- prywatyzacja mediów rządowych (zniesienie abonamentu rtv).

Wolność, Własność, Sprawiedliwość.

[link widoczny dla zalogowanych]

Gość

To wtedy to nie będą teksty tylko slogany. Tekst to tekst. Zgodzę się - nie może być zbyt długi ale nie skracajcie tego do przesady.

lechu2000

Witam
Słuchajcie, przychodzi mi od dość dawna pewna refleksja:
Kogo chcemy przekonać do swoich racji i co dzięki temu chcemy osiągnać?
Jeżeli celem jest zmiana systemu w Polsce to niestety trzeba do siebie przekonać nie tylko ludzi światłych (do których trafiają teksty zamieszczone na tym forum), ale przede wszystkim ludzi prostych - jest ich większość więc w obecnym systemie oni decydują.

W związku z powyższym pytam:
Komu z Was udało się przekonać:
zwykłego faceta - robotnika - jak tego dokonaliście?
zwykłą kobietę - jakimi argumentami?
kobietę z wyższym wykształceniem?
no może jeszcze emeryta (rencistę)

Ja przyznaję, że obijam się o ścianę niezrozumienia a nawet niedowierzania mimo, że w rozmowie przyznają mi we wszystkim rację .....

Jedna kobieta powiedziała nawet cytuję: " No tak, wszystko jest logiczne ale jest nielogiczne" .....

Zastanawiam się czy jest sens dowodzić prawdziwości tez przedstawianych przez JKM i UPR, może warto stosować te same metody co politycy populistyczni i mówić ludowi to, co chce usłyszeć? Może należy skupić się tylko na hasłach pozytywnych, bo w końcu, ten kto zadaje sobie trud sprawdzenia ich prawdziwości przekona się po zapoznaniu się ze źródłami a reszta zagłosuje za pięknymi ideami ???
Pozdrawiam

Div037 · Gość

Mi do podpisania się pod poparciem dla KW LPR udało się namówić emerytkę (raczej nie z tych moherowych, wręcz przeciwnie). Powiedziałem jej że UPR jest za dofinansowaniem funduszu emerytalnego, który jest bankrutem i który niedługo nie będzie miał pieniędzy na wypłacanie emerytur. Nie wspomniałem jednak o zniesieniu przymusu ubezpieczeń społecznych. Mogłaby Ona wówczas dość do wniosku, że po takim zniesieniu młodzi ludzie przestaną płacić składki i nie będzie z czego dać jej emerytury...
Robotnika lub kogoś kto raczej nie zarabia za dużo można przekonać tym, że bogatego stać na płacenie podatków a jego raczej nie. Można Go także zmusić do zastanowienia się ile On tak naprawdę dostaje od państwa. Oczywiście będzie to o wiele mniej niż płaci on w podatkach. Trzeba go tak nakierować,żeby doszedł do takiego wniosku: "W takim razie gdzie do cholery giną te pieniądze. Przecież jestem raczej biedny, więc państwo powinno mi pomagać a tu okazuję się, że państwo tylko mnie okrada!" Oczywiście pieniądze idą na tych co siedzą przed telewizorem i nic nie robią cały dzień lub na tych wszystkich ważniaków w tych wszystkich nikomu nie potrzebnych ministerstwach... "gdzie tu sprawiedliwość?! ja zapierdalam a oni się lenią z moje pieniądze!"
UPR to partia ludzi pracujących Razz

lechu2000

Zauważyłem, że ludzi nie da się przekonać do głosowania na UPR, tylko dla tego, że udowodnimy im swoją rację, a nawet zmiażdżymy ich swoimi argumentami. Oni po prostu przyznają nam rację a zrobią i tak swoje. Moimcelem jest spowodowanie, aby Pani "Zofia" zagłosowała na UPR, czyli uznała nasze przekonania za swoje.

lechu2000

Może jestem idealistą, ale wierzę, że większość ludzi potrafi mysleć, tylko są ogłupiani przez TV. Są atakowani taką ilością bzdurnych programów typu "Taniec z gwiazdami" czy jakimiś serjaliami, że nia maja czasu na myślenie. Dlatego ja próbuję terapii wstrząsowej czyli przebudzenia z Matrixa Smile

Tekst zaczerpnięty z jakigoś felietonu JKM:
Pytanie:
Czy uważasz, że wszyscy powinni mieć równe warunki życia w Polsce?
Oczywiście większość wychowanych w socjaliźmie ludzi odpowiada:
Ależ oczywiście.
No to pytamy:
A w którą stronę mamy równać? Wszystkich nie zrobimy bogatymi to co pozostaje?

Pytanie:
Czy oddałbys swoje dziecko do szkoły, w którym opiekunem jest pedofil, lub pedał? Czy pozwoliłbyś im wmawiać swojemu dziecku, że ich zachowanie jest normą?
Odpowiedź: Oczywiście nie
Pytanie:
A kto ma o tym decydować Ty czy urzędnik?
Odpowiedź: Ja
Puenta: A wiesz, że teraz nie masz prawa tego robić? W UE a dokładnie, w Niemczech próbowano wprowadzić, jako podręczniki, książki, w których argumentowano, że pozytywny rozwój psychiczny dziecka wymaga częstszego stymulowania organów płciowych przez dorosłych (opiekunów). W innym przypadku (bodajrze w Anglii) w bajkach dl dzieci znalazł się fragment, gdzie książę, którego nie chciała księżniczka znalazł sobie innego księcia i żyli długo i szczęśliwie. Ty też nie masz prawa ingerować w treść podręczników, z których uczą się Twoje dzieci. A jak się zbuntujesz i nie póścisz swego dziecka do szkoły to dziecko Ci zabiorą a Ty pójdziesz siedzieć.

Hmm. Mam nadzieję, że nie za długie

Dinsdale · Gość

Wydaje się że w sam raz ładne :]
Ciekawe czy uda mi się poprzekonywać do glosowania na UPRludzi samym zniesieniem poboru do wojska w końcu znam sporo którym to grozi...
Osobiście trafiłem na cały tekst poświęcony temu problemowi przekonywania:
[link widoczny dla zalogowanych]

Profesor_Shadoko

A może skupić się na tym, że LPR wraz z UPR to jedyne partie, które nie uczestniczyły w okrągłostołowej zmowie?
Pokazać Jarosława Kaczyńskiego mówiącego o układach w zestawieniu z faktami o Magdalence?

Div037 · Gość

Nom tylko, że to lechu pił w magdalence. Ale w sumie co to za różnica. I tak większość osób ich nie rozróżnia Razz

lechu2000

Z moich obserwacji wynika, że zwykli ludzie nie są w stanie uwierzyć w układy i wpływ słóżb specjalnych na politykę.
Ważne:
O likwidacji ZUS:
Musicie uświadamiać ludzi, że zniesienie obowiązku opłat na ZUS nie jest jednoznaczne z zaprzestaniem wypłacania świadczeń dla emerytów i rencistów !!!
Ostatnio przekonywałem moją mamę, że ZUS to nic innego jak złodziejski podatek i ... mojam mama, w sumie zgadzająca się ze mną, nieśmiało zapytała: A co z emerytami i rencistami? (w styczniu przechodzi na emeryturę)
To uświadomiło mi, że hasło: Likwidacja ZUS wzbudza w emerytach, rencistach i ludziach z dłuższym stażem pracy, strach o swoją przyszłość.
Po prostu nie rozumieją przesłania. W związku z tym trzeba ich uświadamiać, że to właśnie UPR stoi twardo na stanowisku, że ŚWIADCZENIA RAZ OTRZYMANE SĄ NIEZBYWALNE. Wynika to z faktu, że zaczynając pracę w systemie z ZUS, Państwo niejako podpisało umowę z pracownikiem, że będzie zabierało opłatę na ZUS a w zamiane będzie wypłacało świadczenia emerytalne i rentowe. Jakiekolwiek manipulowanie przy wysokości składki lub zaprzestanie jej wypłacania byłoby działaniem prawa w stecz lub niewywiązaniem się z umowy.
Co więcej, musicie Państwo uświadamiać ludzi, że majątek poPRL'owski (zbudowany za czasów PRL) został wytworzony za ich pieniądze, w związku z tym należy ten majątek przeznaczyć na wypłaty świadczeń emerytalnych i rentowych. W tej chwili majątek ten jest wyprzedawany w sposób niejasny, a wyceny są zaniżane. Kwoty otrzymane z prywatyzacji idą na inne cele. Z każdym rokiem majątku jest coraz mniej tak więc w interesie rencistów, emerytów oraz pracowniów należących do "systemu ZUs'owskiego" powinno być jak najszybsze zaprzestanie wyprzedaży tego majątku w dotychczasowy sposób. Im szybciej UPR będzie miało wpływ na władzę, tym prędzej będzie to możliwe.
Następny argument mojej mamy:
UPR i tak nie będzie miało wpływu na władzę bo ma małe poparcie.
Należy uświadomić ludzi, że w naszym sejmie, często partie z małym poparciem mają stosunkowo duży wpływ na ustawodastwo i władzę, ponieważ sa tak zwanym "języczkiem u wagi", co daje im silną pozycję negocjacyjną z partiami wiodącymi. Dodatkowo, sama możliwość nagłaśniania problemów Polski z mównicy sejmowej spowoduje, że ludzie zaczną się domagać od swoich partii wprowadzania racjonalnych rozwiązań. Jeżeli ich partie nie spełnią ich postulatów, to jest duże prawdopodobieństwo, że niezadowolony elektorat w następnych wyborach zagłosuje na UPR.
I jeszcze jedna sprawa Smile

Lud jest głupi, ale ludzie nie....
Ludzie, czyli poszczególne jednostki są po prostu:
1. Zindoktrynowane przez socjalistyczny system nauczania.
2. Ogłupiani przez telewizję (obraz, hasła)
3. Zasypywaniu tak dużą lawiną pseudo-ważnych newsów, że nie mają czasu na myślenie.
4. Mężczyźni pracują po 16 h dziennie, kobiety po 8 h co skutkuje tym, że ludzie rodzice nie mają czasu wychowywać dzieci, sami zrzucają ten obowiązek na szkołę.

Jest to działanie celowe. Ma za zadanie spowodować sytuację, w której ludzie zmęczeni pracą, po powrocie do domu włączają TV, bo jest ona dla nich synonimem wypoczynku, a tylko tego pragną.

Ludzi należy pobudzić do MYŚLENIA.
Dobrym sposobem jest podarowanie gazety "Najwyższy Czas" lub którejś z książek JKM. Jeżeli trafimy na osobnika myślącego, to sam będzie szukał dalszych źródeł wiedzy.
Wiedza pozyskana przez samodzielne do niej dotarcie jest przyjmowana jako swoja a co za tym idzie, również idee w niej zawarte są częściej uznawane za swoje.
OBUDŹMY LUDZI

spiooszek

lechu2000

Też jestem zdania, że lud należy przekonywać tylko popularnymi hasłami, oczywiście zgodnymi z naszymi ideami.
Inaczej się ma sprawa z budzeniem świadomości ludzi inteligentnych, ale nieświadomych świata, w którym żyją. Trzeba dać im "czerowną pigułkę" z Matrixa i niech z nią robią co chcą.
Jeżeli będziemy nachalnie agitować to automatycznie stawiamy drugą osobę w roli dyskutanta o poglądach odmiennych od naszych. Wpędzamy taką osobę w szukanie kontrargumentów do naszych tez i powodujemy, że utożsamia się z obozem nam przeciwnym.

A co do ludu...
Uważam, że problemem jest mentalność i wychowanie. Lud cierpi na syndrom więźnia. Więzień po długoletnim odsiadywaniu wyroku panicznie boi się świata zewnętrznego i reguł tam panujących, bo ich nie zna.
Tak samo zachowuje się lud wychowany w socjalizmie. Boi się zacząć życie według nowych reguł, których w dodatku nie rozumie.
Warto by przeanalizować metody leczenia "syndromu więźnia" i zastanowić się, czy można je wykorzystać do agitacji politycznej.
Jest tu jakiś lekarz - psychatra lub psycholog, który się na tym zna???

Gość

"Jesli nie zaglosujesz na UPR to jestes ciota"
"Frajer"
"Debil"
"Twoj stary to PiS/LiD/PO"
"Komuch"
"Owca"
"Dziecko TVPiS"

adamix8 · Gość

1. Czy uważasz że podatki w Polsce są Za wysokie?
2. Czy uważasz że państwo powinno karać nabardziej pracowite jednostki wyższymi podatkami?
3. Czy dobra Pielęgniarka powinna zarabiać tyle samo co kiepska?
4. Czy powinien być monopol w dziale ubezpieczeń zdrowotnych emerytalnych itd. Czy raczej poinno być parek konkurujących ze soba firm?
5. Czy uważasz że urzędnik powinien decydować czy masz zapinać pasy czy Ty?
6. Czy uważasz że urzędnik lepiej zaopiekuje się twoimi pieniędzmi niż Ty?
7. Czy opowiadasz się za sprawiedliwością społeczną czy za sprawiedliwością w ogóle?
8. Czy zgadzasz się ze stwierdzeniem że socjalista to taki człowiek który lubi pomagać innym cudzymi pieniędzmi?
9. Czy wolałbyś aby polska wystapiła z Unii europejskiej wstepując równocześnie do wspólnoty gospodarczej i strefy szengen ( jak np. Norwegia) ?
10. Czy uważasz że to my wszyscy płacimy za edukacje i służbe zdrowia czy uważasz że jest bezpłatna?
11. Czy zdajesz sobie sprawe że radykalne obniżenie podatku de facto zwiększy wpływy do budżetu tak jak to miało miejsce w stanach w czasie wielkiego kryzysu, za prezydenta Ronalda Regana w latach 80 czy w Estonii w latach 90?
12. Czy zdajesz sobie sprawę że dobrobyt rodzi się z pracy a nie nawet z największych dotacji?
13. Czy uważasz że każdy zdrowy człowiek w wieku produkcyjnym powinien zarabiać na swoje utrzymanie?

adamix8 · Gość

Jeśli na co najmniej 11 pytań odpowiedziałeś jak podpowiada rozsądek tzn że masz albo identyczny lub prawi identyczny światopogląd co UPR.

Div037 · Gość

Trzeba te paytania zrobić w postaci ulotki bo dobre to jest Very Happy

adamix8 · Gość

Nasze idee są słuszne trzeba tylko umijętnie je przedstawić np. Zamiast stawiać pytanie: Czy ubezpieczenia zus lecznicze powinny zostać? zapytaj razczej : Czy wolałbyś sam decydować jak chcesz oszczędzać na emeryture czy wolisz aby urzednik o tym decydował?
Zamiast pytać czy pasy powinny być obowiązkowe zapytaj raczej : Czy uważasz że Ty powinieneś decydować czy zapinać pasy czy urzednik? itd
ludzie mają silną potrzebe wolności niezależności nie cierpią jak im się coś narzuca trzeba tylko im pokazać absurd przymusowości tego państwa!

danfoss

To jeden z artykułów, który odwiódł mnie od LPR.

Skrót: Liga przekroczyła pewną granicę, która dzieli pragmatyzm- w który do pewnego czasu wierzyłem, a populizm, którego dopuszcza się Roman mówiąc, że Dmowskiego do partii by nie przyjął.
Wypowiedzi w podobnym tonie znajdziemy poniżej jeszcze kilka.
Inaczej niż populizm i hipokryzja tego interpretować nie można.
Przez ten pryzmat inaczej patrzę też na zarzuty o przekręty finansowe, które podnosi część działaczy.

DLACZEGO NIE JESTEM NACJONALISTĄ ? ADAM WIELOMSKI

Friedrich August von Hayek napisał przed wieloma latami słynny tekst „Dlaczego nie jestem konserwatystą”, w którym dowodził, że konserwatyzm kojarzy mu się z konserwowaniem tego, co aktualnie istnieje, czyli państwa socjaldemokratycznego. Tymczasem ja – po ostatniej lekturze wypowiedzi Wojciecha Wierzejskiego – zrozumiałem ostatecznie dlaczego nie jestem nacjonalistą.

Cios pierwszy

Początkiem intelektualnego nokautu, jaki zadał mi Wojciech Wierzejski, było stwierdzenie w TVN anonsujące powstanie LiSu. Usłyszeliśmy wtedy: "Wiele nas łączy. (...) Liga Polskich Rodzin nigdy nie mówiła że jest partią prawicową (...) dla mnie najbliższą ideowo-programową partią jest Samoobrona i w sposób naturalny jestem zwolennikiem porozumienia z Samoobroną a nie z PiSem”.

Tekst ten trudno nazwać inaczej niźli mianem żenującego. Wielokrotnie byłem krytyczny wobec taktyki politycznej LPR; bezustanne wolty, głoszone hasła – wszystko to ocierało się o demagogię i populizm. Coraz mniej przypominało to solidną przedwojenną tradycję endecką z jej szacunkiem dla własności prywatnej, wolnej przedsiębiorczości; coraz mniej widać tu było podstawowych wartości politycznych „starej endecji”, czyli niezwykle racjonalnej geopolityki i pewnego – niezwykle charakterystycznego dla myśli Romana Dmowskiego – specyficznego realizmu politycznego opartego o pozytywistyczny warsztat politologiczny. Zamiast tego był polityczny romantyzm, demagogia, jakieś dziwaczne idee w polityce zagranicznej skierowane naraz przeciwko Unii Europejskiej i Niemcom, ale także przeciwko USA (wojna w Iraku czy Afganistanie) i Rosji i jej aliantom (walka o prawa człowieka na Białorusi).

Innymi słowy: myśl staroendecka była mieszanką dwóch zasadniczych idei, czyli skrajnej politycznej racjonalności, szczególnie geopolitycznej oraz zasad wolnorynkowych w ekonomii. Myśl LPR - mimo wielokrotnego cytowania wersetów z Dmowskiego - stała na antypodach tych zasad. LPR głosiła woluntaryzm w polityce zagranicznej, gdzie partia ta nie umiała wskazać żadnych partnerów i sojuszników. W stosunkach wewnętrznych partia posługiwała się najgorszą socjalną demagogią, praktycznie ścigając się z Lepperem na hasła socjalne. Ze starej endecji pozostał tylko nacjonalizm. Ale czy nacjonalizm ten jest nacjonalizmem staroendeckim? W myśli przedwojennej łączono go z silną dozą racjonalizmu politycznego i indywidualizmu ekonomicznego. Nacjonalizm rozumiano jako państwo w granicach etnograficznych (z mniejszościami możliwymi do asymilacji) i skuteczną politykę międzynarodową, a także swobodę prowadzenia działalności gospodarczej w państwie narodowym. Tymczasem nacjonalizm LPR połączony był przede wszystkim z populizmem, gdzie słowo „narodowy” łączono z podwyższeniem świadczeń dla bezrobotnych, państwową opieką społeczną, becikowymi i berecikowymi; dziełem „narodowym” miało być dopłacanie przez podatnika do nierentownych kopalń i hut. W sumie wynikało z tego, że najbardziej „narodowa” była polityka gospodarcza Polski Ludowej, gdzie państwo „unarodowiło” handel, większą i średnią własność prywatną. W ten sposób LPR – pod hasłami „narodowymi” – broniła tzw. zdobyczy socjalizmu. Nacjonalizm przekształcił się w praktyce w parasocjalistyczną, kolektywistyczną ideologię, której największym wrogiem był „antynarodowy” kapitalizm; gdzie wrogiem była prywatna własność i swoboda jej użytkowania.

W ten sposób, nadużywając symboliki endeckiej i podszywając się pod jej spuściznę, LPR budowała coś, co poza hasłami „narodowymi” z klasyczną endecją nie miało nic wspólnego. Endecja była partią prawicy. Nie chodzi tylko o prawicowość w kwestiach kulturowych czy światopoglądowych. Endecja była partią myślącą prawicowo o ekonomii i życiu społecznym – i nawet burżuazja żydowska okazjonalnie oddawała na listy narodowe swoje głosy bardziej bojąc się socjalistów niż antysemityzmu. Tymczasem LPR – zachowując slogany „narodowe” i katolicki światopogląd endecki – zaczęła w to miejsce wkładać zupełnie nową treść, nową wizję społeczną. I nie była to wizja Dmowskiego, Balickiego, Popławskiego czy Kozickiego. Była to wizja społeczno-gospodarcza Edwarda Gierka. Słuchając działaczy LPR w sumie można było dojść do wniosku, że jedynym defektem PRL był ten, że ówczesny socjalizm był budowany pod hasłami ateistyczno-internacjonalistycznymi. Gdyby tylko budować tenże socjalizm pod hasłami państwa katolickiego i narodowego, to byłoby to właśnie to, o co chodzi kierownictwu LPR.

W małych miasteczkach w Polsce – gdzie silne wpływy posiada SLD – zachowały się jeszcze gdzieniegdzie pomniki poległych za „wyzwolenie narodowe i społeczne”. To jest właśnie ta retoryka socjalistyczna i nacjonalistyczna pewnej epoki PRL, która wydaje się bliźniaczo podobna retoryce partii Romana Giertycha.

Cios drugi

W wywiadzie dla portalu prawy.pl, w rozmowie z Robertem Wyrostkiewiczem i Markiem Miśko – już po utworzeniu LiSa – Wojciech Wierzejski mówi: „Podział na prawicę i lewicę ukształtował się w dobie rewolucji francuskiej. Dziś już jest nieco anachroniczny. My, endecy, z serca zawsze poczuwaliśmy się do powinowactwa z szeroko rozumianą prawicą, ale zawsze nieodmiennie podkreślaliśmy, że są nam obcy zarówno kosmopolici lewicowi, socjaliści jak i internacjonaliści konserwatyści. Liga Polskich Rodzin odwołując się do tradycji Ruchu Narodowego, jest ugrupowaniem tradycjonalistycznym. Ważne są dla nas wartości takie jak tradycja narodowa, duma narodowa, wiara ojców, wartości rodzinne, monogamiczne nierozerwalne małżeństwo i obrona tegoż małżeństwa; tradycyjne wychowanie, surowa obyczajowość chrześcijańska, obrona życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Nie mniej jednak jest jeszcze bardzo ważny drugi element, a mianowicie interes narodowy – dobro narodu oraz element społeczny, czyli rozwój narodu rozumiany jako jego unarodowienie. Na początku lat 90. miały miejsce kongresy zjednoczeniowe ruchu narodowego. Pan Andrzej Lepper, wtedy jeszcze mniej znany przywódca Samoobrony uczestniczył w tych kongresach. Już wtedy akcentował mocne stanowisko w związku z prowadzoną przez Niemcy polityką oraz wypowiadał się krytycznie wobec ‘brukselskiej unii’. Wspólne poglądy wyrażamy od wielu lat (...). Polski Obóz Narodowy zawsze wystrzegał się klasyfikowania w kategoriach lewica i prawica. Zawsze mówiliśmy, że nie lewica i nie prawica tylko polski obóz narodowy”.

W tej wypowiedzi mamy rażącą sprzeczność. Jest faktem, że pojęcie „polski obóz narodowy” wprowadził do obiegu Jędrzej Giertych, który sprzeciwiał się pojęciom „prawicy” i „lewicy”. Pojawia się tylko pytanie, dlaczego tradycja endecka niezbyt chętnie akceptowała klasyczne podziały na prawicę i lewicę? Wynikało to przede wszystkim z faktu, że korzenie nacjonalizmu są jednoznacznie lewicowe. Nacjonalizm narodził się w czasie Rewolucji Francuskiej – rozumiano go wtenczas jako prawo suwerennego narodu do rządzenia państwem i prawo to uznawano za wyższe niż Boskie i historyczne prawa króla Ludwika XVI. Był tedy synonimem demokracji i walki o prawa wyborcze, a nie duchowej narodowej wspólnoty. Klasycy endeccy mieli pełną świadomość tego nieprawego (dosłownie i w przenośni) pochodzenia nacjonalizmu. Dlatego Roman Dmowski – zawzięcie krytykując światopoglądowy (antyklerykalny i liberalny) wymiar Rewolucji Francuskiej – doceniał jej rolę narodowotwórczą. Uważając, że nacjonalizm ma genezę lewicową sądził, że lepiej dla ruchu narodowego negować podział prawica-lewica, niż popaść w trudności z wpisaniem się w ten schemat z powodów historycznych.

I to była jedyna trudność. W praktyce endecja głosiła prawicową wizję państwa, kultury, ekonomii – i była partią prawicową, która zawsze w swojej historii współdziałała z innymi siłami prawicy gdy chodziło o kwestie ekonomiczne czy kulturowe (stricte polityczne niekoniecznie ze względu na stosunek części konserwatystów do Piłsudskiego). Jeśli na polu ekonomicznych przeżywała jakieś kontrowersje to wynikało to z wydarzenia bierzącego, jakim był Wielki Kryzys gospodarczy, gdy wielu ludziom (np. Adam Doboszyński) wydało się, że to nie krach giełdy, ale całego kapitalizmu. Na szczęście ta wizja nie sprawdziła się kompletnie i powody gorączki antykapitalistycznej ustały.

Jeśli weźmiemy do ręki broszurę Romana Dmowskiego „Kościół, naród i państwo” (którą Wojciech Wierzejski na pewno zna), to przeczytamy tam, że człowiek najpierw przynależy do wspólnoty katolickiej, a dopiero potem jest Polakiem, a więc interesy katolicyzmu są pierwsze w stosunku do interesów narodowych. Oznacza to uznanie zasad konserwatywnych za istotniejsze od zasady narodowej. Naród u Dmowskiego – co podkreśla wielu badaczy jego myśli – nie jest absolutem, ziemskim bogiem, przed którym składa się pokłony. Najpierw jest się katolikiem, akceptuje się zasady katolickiego prawa naturalnego, a dopiero potem jest się polskim nacjonalistą, który winien działać w ramach stanowionych przez zasady katolickie. I Wojciech Wierzejski do pewnego momentu głosi to samo, mówiąc „Liga Polskich Rodzin odwołując się do tradycji Ruchu Narodowego, jest ugrupowaniem tradycjonalistycznym. Ważne są dla nas wartości takie jak tradycja narodowa, duma narodowa, wiara ojców, wartości rodzinne, monogamiczne nierozerwalne małżeństwo i obrona tegoż małżeństwa; tradycyjne wychowanie, surowa obyczajowość chrześcijańska, obrona życia od poczęcia do naturalnej śmierci”.

Jednakże po tej deklaracji idzie następna, zaczynająca się od charakterystycznych słów „nie mniej jednak”. Wedle klasycznych zasad perswazyjnych (tzw. NLP) jeśli nie chce się czemuś zaprzeczyć wprost, należy najpierw tę zasadę górnolotnie uznać i pochwalić, po czym powiedzieć „ale” i zacząć snuć wątpliwości. Rafał Ziemkiewicz znakomicie pokazał tę technikę w swojej książce o „Michnikowszczyźnie”: Adam Michnik nigdy nie mówi „jestem wrogiem lustracji”, lecz stwierdza „oczywiście jestem za lustracją, ale (...)”, po czym zaczyna mnożyć tyle wątpliwości, że po przeczytaniu artykułu do końca czytelnik dochodzi do przekonania, że lustracja jest niemożliwa i niesprawiedliwa. Wojciech Wierzejski czyni dokładnie ten sam zabieg NLP: najpierw wskazuje na prymat wartości endeckich (i konserwatywnych równocześnie), takich jak tradycja, religia, rodzina, obyczajowość, po czym wstawia owo „nie mniej jednak” (odpowiednik „ale”). Tym samym oddając hołd tym wartościom wprowadza nas do frazy z której ma wynikać, że w praktyce wyżej wymienione wartości wcale nie są najważniejsze. I tak rzeczywiście jest, gdyż Wierzejski po owym „nie mniej jednak” pisze, że „ jest jeszcze bardzo ważny drugi element, a mianowicie interes narodowy – dobro narodu oraz element społeczny, czyli rozwój narodu rozumiany jako jego unarodowienie”.

To stwierdzenie Wierzejskiego całkowicie zmienia wcześniejszą deklarację o prymacie takich konserwatywnych wartości jak tradycja, religia, rodzina, obyczajowość. Okazuje się bowiem, że to nie one stoją najwyżej w piramidzie imponderabiliów ruchu narodowego. Najpierw jest bowiem „interes narodowy”. Konia z rządem, kto mi powie na czym polega interes narodowy? Pozornie odpowiedź jest banalnie prosta: interes narodowy to to, co jest dobre dla narodu.

Tylko co jest dobre dla narodu?

Po pierwsze, interes narodu krótkofalowy i długofalowy mogą być ze sobą w sprzeczności. Jako pierwszy zauważył to bodaj Max Weber pisząc, że krótkofalowy interes ekonomiczny Niemiec wymaga sprowadzania do poznańskiego tanich robotników polskich z Kongresówki; ale interes długofalowy wymaga aby ich nie sprowadzać, gdyż obecność dodatkowych Polaków wzmacnia polskość na terenach objętych Kultrukampfem i germanizacją.

Po drugie, czy tenże interes narodowy wymaga aby Polska była monarchią, czy republiką? Byli nacjonaliści-monarchiści (Charles Maurras) i republikanie (Maurice Barres). Co jest bardziej narodowym rządem: republika czy monarchia? Inny przykład: czy interes narodowy wymaga aby państwo było katolickie czy laickie? Niby katolicyzm wzmacnia obyczaje „narodowe”, ale ma swojego przywódcę za granicą, poza obszarem narodowym. Byli tedy nacjonaliści poganie (Maurice Barres) i nacjonaliści-katolicy (szczególnie w Hiszpanii czy polscy młodoendecy). Czy interes narodowy wymaga aby kopalnie prywatyzować (z możliwością przejęcia ich w „obce ręce”) czy aby pozostawić państwowymi (i podatnik „narodowy” musi do nich ustawicznie dopłacać)? Byli wszak nacjonaliści o poglądach socjalistycznych w ekonomii (Adolf Hitler czy Benito Mussolini), ale byli i nacjonaliści wolnorynkowi (Popławski, Balicki, Enrico Corradini).

Dochodzimy tedy do wniosku, że określenie „interes narodowy” nic nie znaczy, a dokładniej – znaczy to, co prowadzący partię nacjonalistyczną politycy uznają za „narodowe” w swojej subiektywnej ocenie. Wojciech Wierzejski tę niepewność co jest interesem narodowym jeszcze wzmacnia stwierdzeniem, że interes ten to „element społeczny, czyli rozwój narodu rozumiany jako jego unarodowienie”. A, czyli dobro narodowe oznacza to samo co „element społeczny” czyli – jeśli dobrze rozumiem - „uspołecznienie”? Jeśli mnie pamięć nie myli, to ostatnio w Polsce „uspołecznianiem” własności zajmowała się PZPR.

Ale nie o PZPR tym razem chodzi, chociaż – jak już pisałem – model gospodarczy późnego PRL wyraźnie pokrywa się z idealnym ustrojem narodowym w gospodarce LPR. To stwierdzenie o „elemencie społecznym” ma nas wprowadzić do uznania, że istotą ruchu narodowego są hasła „społeczne”, czyli „socjalne”, czyli „socjalistyczne”. I w ten oto sposób dostrzegamy zbieżność pomiędzy hasłami „narodowymi” LPR i hasłami socjalistycznego populizmu „Samoobrony”.

Wedle Wojciecha Wierzejskiego, polski interes narodowy wymaga aby ruch narodowy porzucił wszystkie prawicowe pryncypia, które konstytuowały jego tożsamość przez 100 lat i przeszedł na pozycje socjalistyczno-populistyczne. W ten sposób, pod hasłami „interesu narodowego” i konieczności uspołeczniania, czyli „rozwoju narodu rozumianego jako jego unarodowienie” (cokolwiek by ta tautologia miała znaczyć) mamy stwierdzenie, że nacjonalizm jest tym samym co populizm i demagogia. No, a stąd już jest jasno i prosto do cytowanego na początku tego tekstu stwierdzenia, że „dla mnie najbliższą ideowo-programową partią jest Samoobrona”.

I dlatego nie jestem nacjonalistą

Nie jestem specjalnie zaskoczony wypowiedziami Wojciecha Wierzejskiego. On po prostu wyraża pewną tendencję tkwiącą u podstaw nacjonalizmu.

Pozwolę sobie w tym miejscu na osobistą dygresję. Rozstałem się z sympatią do nacjonalizmu pisząc moją ostatnią książkę, poświęconą nacjonalizmowi francuskiemu („Nacjonalizm francuski 1886-1940”, von Boroviecky, Warszawa 2007), gdyż pisząc ją zrozumiałem na jak niestabilnym systemie doktrynalnym zbudowano tę doktrynę. Ta niestabilność ma u swojego podłoża właśnie tenże „interes narodowy”. To w jego imieniu nacjonaliści przeistaczali się z ateistów w katolików i odwrotnie; z wolnorynkowców w socjalistów i odwrotnie; z republikanów w monarchistów i odwrotnie. Pisząc tę książkę zrozumiałem, że u źródeł nacjonalizmu nie ma stabilnego fundamentu filozofii politycznej; to ruch poruszający się swobodnie między ekstremami prawicy i lewicy, kapitalizmu i socjalizmu, demokratyzmu i autorytaryzmu, katolicyzmu i antyklerykalizmu. I to co dziś uznaje on za „antynarodowe” i sprzeczne z „interesem narodowym”, jutro może uznać za „narodowe”. Nie ma przy tym gwarancji, że za 10 lat nie obróci swojego poglądu o 180 stopni. Nacjonaliści francuscy np. od 1789 do 1940 przeszli fantastyczną ewolucję ze skrajnej lewicy na skrajną prawicę, ale brak stabilnej filozofii politycznej mógł popchnąć ich w dowolną stronę. Jedni wracali na lewicę, inni stawali się faszystami – i nadal uważali się za tych „prawdziwych” nacjonalistów.

Polski ruch narodowy zatoczył właśnie podobne koło. Narodził się przecież z romantycznej i rewolucyjnej tradycji powstańczej, która ok. 1905 roku – w obliczu rewolucji socjalistycznej – obrał kierunek na prawo i sojusz z konserwatystami; w latach dwudziestych uległ gwałtownej katolicyzacji, stając się partią klasycznej prawicy. To ta endecja, którą mamy przed oczami myśląc o prawzorze endeckim. Ale przypadek LPR pokazał, że tak jak endecja u swojego zarania bezustannie szła w prawo, w innych okolicznościach może gwałtownie przejść w lewo i współtworzyć LiSa z bolszewikami od Leppera. W imię „interesu narodowego” można uzasadnić absolutnie wszystko. W imię tegoż interesu można potępić demokrację i zapragnąć dyktatury; zażądać radykalnej prywatyzacji nierentownego sektora państwowego; chcieć uczynić z kraju państwo katolickie. Oto nacjonalizm prawicowy. Ale w imię tegoż samego „interesu narodowego” można chcieć oprzeć ustrój na zasadzie referendalno-plebiscytarnej; zażądać upaństwowienia gospodarki i usunięcia „kosmopolitycznego” katolicyzmu. Oto nacjonalizm lewicowy. Jego przykładem niechaj będzie Argentyna epoki Juana Perona.

I właśnie dlatego nie jestem nacjonalistą. Tradycja, prawo naturalne, rodzina, własność prywatna – oto zasady, które uważam za absolutne i które nie mogą być bronione lub atakowane w zależności od tego, czy ktoś uzna je za zgodne lub sprzeczne z „interesem narodowym”. Te wartości są wcześniejsze niż interes narodowy, gdyż wynikają z mojej wiary katolickiej. Jestem narodowcem o tyle, o ile ruch narodowy gotów jest te wartości podzielać; o tyle o ile tradycja narodowa, której ruch ten broni, pokrywa się z tradycją katolicką i równie katolickim rozumieniem prawa naturalnego. Nie jestem katolikiem czy wolnorynkowcem dlatego, że to jest zgodne z „interesem narodowym”. Byłbym apologetą Kościoła i zasady własności prywatnej nawet wtedy gdyby było to uznane za „antynarodowe”.

Przypadek LPR jest odmienny. Tu wszystkie zasady i pryncypia są o tyle ważne, o ile wymaga tego „interes narodowy”. Dziś kierownictwo tej partii uważa, że wszystkie zasady można wrzucić do kosza, gdyż „interes narodowy” wymaga, aby parę osób z kierownictwa załapało się do Sejmu w przyszłych wyborach. Nie wiem co to za „interes narodowy” – ja, Polak się z nim nie identyfikuję.

Adam Wielomski

danfoss

Kolejny artykuł, kolejny młot na narodowców (socjalnych) Wink

Apologia wolnego rynku.
Art. jest dostępny na portalu wandea.

W telegraficznym skrócie... artykuł pokazuje, że prawdziwy ruch narodowy miał wolnorynkowy charakter. Doboszyński stanowi tutaj pewny dysonans ale on nie miał wykształcenia ekonomicznego więc jego myśl ekonomiczną skwitować można lekkim uśmiechem. Wink

Wniosek: Liga rezygnując z wolnego rynku, oddala się jeszcze bardziej od historycznego ruchu narodowego, nie jest zatem warta mojego głosu.

Jan Bodakowski

Adam Doboszyński - konserwatywny, zachowawczy, anty industrialny
antyglobalista

Adam Doboszyński został zabity po II Wojnie Światowej przez komunistów, jak tysiące innych polskich narodowców. Dziś fakt ten nie przeszkadza, lewicowcom ubierającym swe zabobony w narodowe hasła, odwoływać się do idei Doboszyńskiego i gloryfikować PRL.

Doboszyński a ruch narodowy

Pomimo że, jedyna licząca się na scenie politycznej partia, odwołująca się do dziedzictwa ruchu narodowego, Liga Polskich Rodzin, konsekwentnie odrzuca polityków i pomysły skażone lewicowością, zagrożeniem dla Polski jest bezkrytyczne przyjmowanie wszelkich idei wywodzących się z ruchu narodowego. Ruchu narodowego w którym występowały odmienne wizje tego co dobre dla Polski. Dziś, w imię troski o dobro wspólne, ruch narodowy, odpowiedzialny patriotyzm wymaga, selekcji tego co wartościowe od tego co jest niebezpieczną i destruktywną utopią. Gdy większość dziedzictwa Romana Rybarskiego powinna być intelektualnym fundamentem programu gospodarczego ruchu narodowego, to wobec spuścizny Adama Doboszyńskiego należy zachować daleko idącą ostrożność.
Doboszyński nie miał wykształcenia ekonomicznego, był inżynierem budownictwa. Brak naukowego przygotowania do zajmowania się gospodarką i sprawami społecznymi, zaowocował tym że Doboszyński wraz z większością współczesnych mu, uległ anty rynkowemu duchowi epoki. Anty rynkowa postawa Doboszyńskiego, była powodem intelektualnego sporu między nim a profesorem Romanem Rybarskim, politykiem ruchu narodowego i pro wolnościowym ekonomistą. Co jest dowodem że jak dziś, tak i drugiej RP, były różne idee narodowe, jedne mądre, inne niebezpieczne. Ważne jest też to że wolnościowy Rybarski był ważnym politykiem obozu narodowego, a Doboszyński popularnym wśród zradykalizowanej młodzieży. Doboszyński przez swą krytykę społeczeństwa industrialnego, zyskał sympatię Chestertona, i części dzisiejszych antyglobalistycznych ekologów. Anty industrializm i niechęć do rynku, nie były jedynymi dziwnymi pomysłami Adama Doboszyńskiego, chciał on też federacji środkowo wschodnich Słowian. Pomimo że Doboszyński w swoich pracach nie przejawił zbytniej przenikliwości intelektualnej, unikał realizmu i był targany obsesjami, prace jego, pozwalają dostrzec zgubność podawania się emocjom w polityce i ucieczki od faktów. Nie znaczy to że w publicystyce Doboszyńskiego nie ma tez cennych, wartych wprowadzenia w życie. Niestety Adam Doboszyński nie uczciwie twierdził że istnieje jeden program narodowy, na który ma tylko on monopol, nie dostrzegając że odmienne od niego idee głosili wolnościowy Roman Rybarski.

Pseudo chrześcijańskie idee

Co gorsza Doboszyński wbrew faktom przypisuje swoim pomysłom treść chrześcijańską. O wartości tych zapewnień niech świadczy to że w Gospodarce Narodowej z 1934 roku (str.6) pisał że hitleryzm wypływa również z zasad chrześcijańskich a nie socjalistycznych. W tym czasie Kościół Katolicki potępiał narodowy socjalizm za idee i praktykę nie do pogodzenia z Chrześcijaństwem.

Ustrój gospodarczy

Ma racje Doboszyński pisząc w Gospodarce Narodowej (Fragmenty tej pracy i innych publikacji Doboszyńskiego można znaleźć w książce wydanej przez Wydawnictwo Sejmowe w 1996 pt. Adam Doboszyński o ustroju Polski. Całość Gospodarki narodowej wydał w 2004 Nortom, z którego to wydania pochodzą cytaty.) że ustrój narodowy, oparty być musi na upowszechnieniu własności, przedsiębiorczości, i daleko idącej swobodzie gospodarczej. Ma racje Doboszyński dostrzegając że gospodarka nie może funkcjonować bez moralności. Norm budujących relacje między przedsiębiorcami.
Niestety Doboszyński propaguje model stosunków gospodarczych i społecznych który prowadzi do regresu cywilizacyjnego. Regres ten ma umożliwić powrót do stosunków społecznych z średniowiecza. Utopijna idea Doboszyńskiego odrzuca realia polityczne. Regres cywilizacyjny powoduje to że państwo jest słabe. Polska, otoczona przez imperialistycznych sąsiadów, na słabość nie może sobie pozwolić. Kosztem słabości jest utrata niepodległości, wolności i biologiczne zniszczenie narodu. Niestety konsekwencje globalne umykają percepcji Doboszyńskiego.

Interwencjonizm

Ma racje Doboszyński gdy dostrzega patologie życia społecznego i gospodarczego, myli się widząc w interwencjonizmie państwa rozwiązanie tych patologii. Interwencjonizm zamiast zlikwidować stare patologie, wzmocni stare i stworzy nowe, bardziej niszczące. To rynek, władza konsumentów czyli narodu, odpowiedzialne społeczeństwo, wypleniają patologie z życia społecznego i gospodarczego. Błąd Doboszyńskiego to fałszywa teza że rynek kreuje patologie, gdy to rynek, jako naturalny ład spontaniczny, uruchamia dane od Boga normy moralne usprawniające relacje między ludźmi. Doboszyński błądzi świadomie negując zagrożenie automatycznej eskalacji interwencjonizmu, tezy te w książce adresuje jako polemikę wobec profesora Rybarskiego przeciwnika interwencjonizmu. Doboszyński domaga się państwowego interwencjonizmu wypływającego z moralności, nie bacząc na to że interwencjonizm państwa niszczy moralność, będącą fundamentem narodu. Doboszyński nie przyjmuje do wiadomości zagrożenia płynącego z tego że jego utopijne szkodliwe pomysły mają zabójcze dla bytu narodowego konsekwencje.
Doboszyński domaga się by arbitraż państwa określał sprawiedliwą płace. Poglądy takie sprzeczne z naturalnym ustalaniem płacy na rynku, prowadzą do eskalacji żądań płacowych, strajków, niedostępności towarów i usług, nierentowności przedsiębiorstw, bankructw, bezrobocia i nędzy pracowników.

Zysk

Doboszyński propaguje też niebezpieczny zabobon, krytykując mechanizm uzależniania produkcji od zysku. Adam Doboszyński nie dostrzega że mechanizm zysku pozwala produkować jak najtaniej, jak najlepiej, tylko te dobra i usługi których konsumenci pożądają. Doboszyński neguje zysk i potrzebę dążenia do niego. Nie dostrzega że instytucje cenione w naszej cywilizacji takie jak rodzina, są ekonomicznie o wiele bardziej efektywne, od dziś niezwykle modnego życia w samotności. Doboszyński nie jest wstanie dostrzec, jak najbardziej ekonomicznego zysku, jakim dla rodziców jest potomstwo, a dla państwa rodzina. W swych pomysłach Doboszyński żeruje na nieznajomości Ewangelii. Twierdzi że w społeczeństwie chrześcijańskim nie może być dochodu z innych źródeł poza pracy co jest całkowicie nie zgodne z nauczaniem Jezusa. Doboszyński twierdzi że płaca ma nie przynosić dochód, a pozwalać tylko na życie, że ludzie pracują nie po to by mieć więcej. Jest to teza głupia i szkodliwa, brak zysku z pracy de motywuje do pracy i efektywności. Praca bez korzyści prowokuje do zaprzestania pracy. Dodatkowo Doboszyński domaga się zakazu czerpania zysku nie z pracy fizycznej, a na przykład z wynajmu, czym Doboszyński neguje prawo własności i dysponowania nią. Konsekwencją braku zysków jest brak środków na nowe przedsięwzięcia. Konsekwencją poglądów Doboszyńskiego jest zastój, stagnacja, regres i upadek. Bez witalności gospodarczej państwo umiera.

Anty industrializm

Anty industrialna karykaturalna fobia Doboszyńskiego, razi brakiem realizmu i odpowiedzialności. Polsce, otoczonej przez agresywne, żądne mordu, imperialne, uprzemysłowione Niemcy i Rosje sowiecką, Doboszyński radził budowę rowerów w domowych warsztatach, by zachować relacje między ludzki, niszczone przez uprzemysłowienie. Niewątpliwie uprzemysłowienie niszczy pierwotne relacje między ludzkie, miasta staja się nienaturalnym zoo kreującym patologie gatunku homo sapiens. Niestety zachowawcza alternatywa Doboszyńskiego, utopia nowego średniowiecza, kończy się tym, że czołgi uprzemysłowionych Niemiec i Rosji, miażdżą warsztaty anty rynkowej, pożądanej przez Doboszyńskiego, gospodarki. W nieustającej walce narodu polskiego o przetrwanie nie można pozwolić sobie na brak realizmu i utopie.
Dla Doboszyńskiego alternatywą jest (str.84) albo uprzemysłowienie albo narodowe rzemiosło. Według Adama Doboszyńskiego Polska nie powinna uczestniczyć w rozwoju cywilizacji technicznej, państwo powinno wykupywać ziemi i dawać ją rolnikom, w zamian odbierając im świadczenia socjalne. Proces rozdawnictwa ziemi jest niewątpliwym przejaw utopijnego, uwielbienia dla wsi, chłopomanii.
Proces dezindustrializacji stał się faktem. Cywilizacja naukowo techniczna doszła do sytuacji w której istnienie ogromnych fabryk stał się anachronizmem. Proces odchodzenia od społeczeństwa przemysłowego jest powodem niepokojów społecznych. Likwidacja ograniczeń wolności gospodarczej pozwoliła by na czerpanie korzyści całemu społeczeństwu z tego procesu. Doboszyński nie dostrzegł tego, zagubił się przytłoczony rzeczywistością. Chciał powrócić do relacji średniowiecznych. Nie do ducha chrześcijańskiego ale formy ustrojowej. Ten wrogi żydom nacjonalista, sam przejawił podstawowy błąd cywilizacji żydowskiej. Forma, skorupa ustrojowa, przysłoniła mu treść. Prawo stało się karykaturą swej treści. Cywilizacja łacińska, trwa niewzruszenie przy normach danych od Boga, normach które realizowane są w zmieniającej się rzeczywistości. Zasadach stałych nie zależnie czy dotyczą rzeczywistości post industrialnej czy średniowiecza.

Kapitalizm

Doboszyński postrzega kapitalizm jako system koncentracji kapitału w niewielu rękach, utożsamia kapitalizm nie z jego naturą ale patologiami. W rzeczywistości wolność gospodarcza, wymaga i przede wszystkim chroni, od dekoncentracji kapitału. Ma niewątpliwą racje Adam Doboszyński postulując jak najszerszy dostęp do środków produkcji, niestety Doboszyński nie dostrzega że poziom rozwoju dobrobytu, który osiągnięto, do którego aspirujemy wymaga, często koncentracji kapitału dla inwestycji. Doboszyński dowodzi że bolszewizm jest ostatecznym stadium kapitalizmu. Teza ta jest po prostu głupia. Wieszczy też Doboszyński klęskę wolności gospodarczej i zwycięstwo ustroju gospodarczego który dziś nazwalibyśmy trzecią drogą. Futurologia ta, sprawdziła się w wyniku upowszechnienia powszechnej interwencji państwa we wszelkie przejawy życia. W brew tezom Doboszyńskiego zaowocowało to powszechną demoralizacją i zdziczeniem, oraz regresem gospodarczym i biedą. Kraje które zachowały jak najwięcej wolności gospodarczej pozostały bardziej moralne i obywatelskie.
Doboszyński oskarża kapitalizm o zniszczenie więzi społecznych, bezrobocie i kryzysy. Tezom tym zaprzecza rzeczywistość. Przyczyną bezrobocia są wysokie koszty pracy (podatki, ubezpieczenia społeczne, koszty biurokracji i przepisów) i bariery w dostępie na rynek (koncesje, przywileje korporacyjne i decyzje urzędników). Więzi społeczne,
ulegają zniszczeniu w wyniku interwencjonizmu państwa. Nic tak nie rozbiło rodziny jak ubezpieczenia emerytalne (dzieci przestały być zabezpieczeniem na przyszłość, więc rodzice przestali je rodzić i wychowywać) i publiczne szkolnictwo (instrument masowej demoralizacji, niszczenia charakterów i totalnego ogłupiania). Przyczyną wszelkich kryzysów jest interwencjonizm państwa, szkodliwa wiara w zabobon że urzędnik wie lepiej o narodu.

Praca fizyczna

Razi też teza Doboszyńskiego o tym że wszyscy powinni pracować fizycznie, bo praca fizyczna buduje moralność człowieka. Doboszyński postuluje też aby rodzice byli mieli wiele dzieci. Dzięki wielodzietności spadki po rodzicach będą mniejsze i zmuszą dzieci do pracy fizycznej. Teza ta przejawia niezwykłą, wręcz wyrosłą z dziedzictwa porewolucyjnego francuskiego oświecenia, postawę pogardy dla najbardziej zdrowego i naturalnego instynktu rodziców chcących zapewnić jak najlepsze życie własnemu potomstwu. Doboszyński w imię swoich utopii atakuje rodziny, rozbija jej solidarność, niszczy fundament społeczeństwa.
Praca fizyczna ma dawać dostęp do władzy. Doboszyński tym samym wyklucza ze społeczeństwa nie pracujących fizycznie. Utopie tą najpełniej realizowano w państwach komunistycznych. Wykluczenie nie pracujących fizycznie zakończyło się niewyobrażalnym ubóstwem, zdziczeniem i terrorem. Wizje Doboszyńskiego są oderwane od rzeczywistości, a przez to szkodliwe i nie moralne.

Ceny

Według Doboszyńskiego cenę ma wyznaczać mniemanie chłopa lub sędziego, a nie sprzedawca zdeterminowany wolą konsumenta i realiami rynku. Doboszyński tym samym neguje prawo własności sprzedawcy i kupca. Sprzedawca gdy ma narzuconą przepisami cenę nie może swobodnie decydować o swojej własności, kupujący nie może swobodnie decydować o swoich pieniądzach. Mechanizm kontroli cen propagowany przez Doboszyńskiego, jest niemoralny, nieefektywny i prowadzi do nędzy.
Doboszyński nie rozumie że pieniądz jest podstawowym towarem i tak jak inne towary przynosi najwięcej korzyści gdy swobodnie można nim operować na rynku.
Doboszyński nie widzi zagrożenia ze strony inflacji. Inflacji będącej procesem okradania narodu z wartości jaką maja pieniądze będące własnością narodu.

Banki

Doboszyński chce nie oprocentowanych pożyczek. Nie dostrzega niestety tego, że nie oprocentowane pożyczki skłaniały by do nie potrzebnych inwestycji. Pieniądze z pożyczek były by marnowane.
Doboszyński krytykuje współczesny system pożyczkowy, nie przedstawiając jakiejkolwiek alternatywy dla niego. Doboszyński nie wyjaśnia skąd brać kapitał na inwestycje. Spowodowane jest to tym że Doboszyński ignoruje realia gospodarcze i nie dostrzega zabójczych konsekwencji swoich pomysłów. Doboszyński domagał się też wprowadzenia przepisów ustalających maksymalną wysokość stóp procentowych. I ten pomysł był by szkodliwy. Banki nie pożyczały by kapitału na nowe ryzykowne przedsięwzięcia, co spowodowało by regres cywilizacyjny i utrzymanie niskiej pozycji Polski na arenie międzynarodowej. Doboszyński domagał się też likwidacji banków prywatnych. Banki według Adama Doboszyńskiego miały być tylko państwowe lub społeczne. Upaństwowienie banków, zgodne z poglądami Doboszyńskiego, skutkuje pozbawieniem konsumentów, czyli narodu, dostępu do tanich, powszechnych i dobrych usług bankowych. Trzeba pamiętać też o tym że kolektywny zarząd bankiem obciążony jest syndromem rozproszenia odpowiedzialności, skutkującym podejmowaniem szkodliwych i kosztownych decyzji. Dyrektor każdego publicznego przedsiębiorstwa, nie odpowiada za swoje decyzje własnymi pieniędzmi. Dzięki temu może dbać o interesy swojej sitwy kosztem firmy. Konkurencja między podmiotami prywatnymi, np. bankami. Wymusza świadczenie powszechnych, tanich i dostępnych usług. Ograniczenia wolności gospodarczej, monopole, koncesje i gwarancje państwa, uniemożliwiają konkurencje i kreowanie korzyści dla narodu. Doboszyński w dłużnikach dostrzega ofiary systemu bankowego, nie dostrzega tego że często dłużnicy płacą za własną bezmyślność, a patologie w systemie bankowym są owocem regulacji tego sektora przez państwo.

Własność

Doboszyński miał racje domagając się upowszechnienia własności. Niestety mylił się co do przyczyn dla których upowszechnienie własności jest niezbędne. Uważał bowiem że upowszechnienie własności uchroni przed rewolucją. Błąd Doboszyńskiego polega na tym że brak własności wcale nie determinuje niepokojów społecznych. Brak własności działa wręcz odwrotnie, bieda powoduje konformizm, rezygnacje i zgodę na rzeczywistość. Dlatego też mieszkańcy krajów socjalistycznych są tak bardzo bezwolni wobec władz, a mieszkańcy krajów kapitalistycznych skłoni do walki o swoje prawa. Własność jest potrzebna by ludzie nie zgadzali się na zło w otaczającej rzeczywistości. Własność potrzebna jest by walczyć ze złem. Gdyby Doboszyński znał ekonomie klasyczną czy katolicką naukę społeczną miał by dobre argumenty na rzecz upowszechnienia własności. Niestety argumenty Doboszyńskiego w tej i innych sprawach są nieadekwatne, a przez to dla szkodliwe.
Doboszyński postulował uspołecznienie własności. Niestety i ten pomysł jest szkodliwy. Społeczeństwo nigdy nie zadba o własność, tak jak dbał by o nią prywatny właściciel. Właściciel chcący osiągać zysk, czyni swą własność społecznie użyteczną. Naród bardziej korzysta na prywatnej niż uspołecznionej własności.

Etatyzm

Niestety Doboszyński hołdował zabobonowi że kolektyw wyrażający się w urzędasie jest mądrzejszy od jednostki. Dlatego Doboszyński uważał że pewne formy własności muszą być kolektywne, bo są zbyt skomplikowane dla głupich jednostek, a urzędnik z racji bycia urzędnikiem, w magiczny sposób jest zdolny je postrzec i zrozumieć. Doboszyński twierdził że dyrektor państwowego przedsiębiorstwa, ma taką sama przestrzeń działania jak prywatny przedsiębiorca. Doboszyński mylił się. Prywatny przedsiębiorca jest uzależniony od woli konsumentów. Dyrektor przedsiębiorstwa publicznego może bezkarnie marnować, nie swoje, publiczne pieniądze na nikomu nie potrzebną produkcje i inwestycje. Deficyt publicznego przedsiębiorstwa i tak pokryje państwo.

Rola państwa

Według Doboszyńskiego państwo ma nie dopuścić do rozwarstwienia ekonomicznego. Tym samym Doboszyński doprowadził by do usunięcia podstawowego motywu pracy i degeneracji społeczeństwa. Ludzie pracują by osiągnąć lepszy status społeczny, którego wyznacznikiem jest majątek. Większy majątek jest nagrodą za większy wysiłek, cięższą prace, dostarczanie konsumentom dóbr i usług o wysokiej jakości i niskiej cenie. Brak nagrody, skutkował by tym że konsumenci, byli by pozbawieni tego czego potrzebują. Tracił by na tym cały naród. Pomysły niedopuszczania do rozwarstwienia ekonomicznego realizowane są przez socjaldemokratyczne reżimy za pomocą progresywnej skali podatkowej. Pomysły taki skutkują nędzą i patologiami społecznymi.
Bariery prawne w rozwoju gospodarki
Doboszyński, realnie na szkodę Polski, domagał się wprowadzenia prawnych barier w rozwoju gospodarczym. (str.110) Konieczny jest przeto ustawowy zakaz zakładania nowych wytwórni w istniejących już ośrodkach miejskich i przemysłowych. Doboszyński chciał by ład gospodarczy kreowało państwo. Pomysły taki w Polsce i na całym świecie zawsze kończyły się nędzą i upadkiem państwa.
Doboszyński chciał aby ustrój gospodarczy opierał się na korporacjach zawodowych. Pomysł ten jest szkodliwy. Korporacje zawodowe dbają o swój interes kosztem konsumentów. Solidarność zawodowa skłania do tolerowania w środowisku zawodowym osób dokonujących czynów sprzecznych prawem. Ludzie zdolni z poza środowiska korporacji zawodowej nie są dopuszczani na rynek by chronić monopol na zyski członków korporacji. Korporacje zawodowe odpowiadają za zawyżanie cen, niedostępność towarów i usług dla konsumentów. Konsumentów czyli narodu, który odnosił by korzyści z wolnego rynku dóbr i usług, z konkurencji i walki między podmiotami świadczącymi usługi. Doboszyński uważał że celem korporacji jest uspołecznienie warsztatów pracy. Pomysł te oznacza że realnym właścicielem warsztatu pracy miała by być korporacja. Realne uprawnienia właścicielskie ma ten kto dyktuje warunki. Tracić będą na tym będą i konsumenci i producenci. Korzystać kadra zarządzająca korporacją. Ludzie pobierający profity od bycia we władzach korporacji, bez ponoszenia kosztów czy ryzyka tak jak przedsiębiorcy.
Doboszyński domagał się ceł. Szkodliwość tego pomysłu polega na tym że cła nie pozwalają narodowi korzystać z taniej zagranicznej produkcji. Tym samym przy życiu utrzymuje się przedsiębiorstwa anachroniczne, nie pozwalając na rozwój krajowego przemysłu nowoczesnych technologii. Polska otoczona cłami pogrąża się w stagnacji i regresie gospodarczym. Polska otoczona cłami staje się krajem słabym i podatnym na agresje. W wypadku Polski otoczonej agresywnymi, imperialistycznymi krajami dążącymi do likwidacji Polski i Polaków, cła i inne przejawy etatyzmu czy interwencjonizmu są aktem głupoty albo świadomego sabotażu.
Miał racje Adam Doboszyński gdy pisał że rząd ustawami o ochronie lokatorów uderzył w interesy polskich katolickich kamieniczników. Piłsudczycy żydom dali przywilej nie podlegania tej szkodliwej ustawie.
Miał też racje Doboszyński gdy przeciwstawiał się standaryzacji domów i uniformizacji mieszkań w duchu lewicowego egalitaryzmu. Doboszyński był zwolennikiem samodzielnego budowania przyjaznych domów zgodnych z indywidualnymi upodobaniami. Idea ta pozwala unikną destruktywnej roli blokowisk w kreowaniu patologii społecznych.

Dekoncentracja

Doboszyński domagał się także by, to nie rynek, a instytucje publiczne określały kto i co ma produkować. Miały by takie rozwiązania uniemożliwić koncentracje kapitału. Dekoncentracja kapitału jest potrzebna, według Doboszyńskiego, do zachowania pożądanych relacji moralnych w społeczeństwie, ze względów obronnych i dla uniknięcia ukrytej władzy w spółkach akcyjnych.
Z dekoncentrowane miało by być hutnictwo i energetyka. Doboszyński już w 1934 roztaczał wizje powszechnej, zdekoncentrowanej energetyki atomowej i słonecznej. Zapewne reaktory atomowe mieli byśmy wyklepywać w przydomowych warsztatach.
Dekoncentracja sprzeczna jest też z interesem ekonomicznym narodu. Często dzięki dużej produkcji (korzyści skali) można produkować dużo, tanio, zachowują wysoką jakość i dostępność, towarów i usług.
Uspołecznienie przedsiębiorstw
Uspołecznienie przedsiębiorstw nie jest równoznaczne, dla Doboszyńskiego, z upaństwowieniem i rządami biurokracji. Doboszyński postuluje kolektywny zarząd przedsiębiorstwem. Błąd Doboszyńskiego polega na tym że uspołecznienie przedsiębiorstw jest odebraniem prawa własności przedsiębiorcom, co skutkuje brakiem odpowiedzialności za zakład i jego zniszczeniem, na czym traci całe społeczeństwo, cały naród. Ludzie troszczą się bardziej o swoje niż o społeczne czyli niczyje. Mienie publiczne ulega zniszczeniu lub rozkradzeniu. Doboszyński popełnia ogromny błąd nie dostrzegając że zarząd, władza kolektywna jest mniej efektywna i bardziej nieodpowiedzialna od władzy jednostki. We władzy kolektywnej dochodzi do rozproszenia odpowiedzialności, a przez to do podejmowania szkodliwych i kosztownych decyzji, za które nikt nie odpowiada. Uspołecznione miały by być według Doboszyńskiego spółdzielnie, spółki akcyjne. Akcjonariat nie mógł by być anonimowy.
Doboszyński, wbrew np. Konecznemu czy Rybarskiemu domagał się upaństwowienia kolei, poczty, telefonów, przemysłu wojennego i portów. Upaństwowienie miało służyć nie dopuszczeniu do powstania prywatnych monopoli. Pomysłu Doboszyńskiego są szkodliwe, najskuteczniej przed monopolami chroni wolny rynek. Szkodliwość monopoli dla społeczeństwa jest niezależna czy są to monopole prywatne czy państwowe. Monopole uniemożliwiają konsumentom dostęp do tanich, różnorodnych, zgodnych z oczekiwaniami, dóbr i usług o wysokiej jakości.
Doboszyński domagał się by samorządy posiadały wodociągi, kanalizacje, gazownie, elektrownie. Niestety Doboszyński nie zauważał że własność samorządowa obciążona jest takimi samymi wadami jak własność państwowa.
Drogą do uspołecznienia przedsiębiorstw miało by być ich unarodowienie. Czyli przejecie na drodze drobnych odszkodowań. Proces taki przeprowadzony przez NSDAP w Niemczech, zakończył się przejęciem przedsiębiorstw, nie przez naród niemiecki ale przez klikę rządzącą NSDAP.
Celem ruchu narodowego winno być by Polacy byli wolnym narodem, a gwarancją wolności jest tylko własność prywatna. Własność kolektywna jest zawsze zagrożeniem dla własności prywatnej i wolności.
Ubezpieczenia społeczne
Doboszyński, zgodnie z rzeczywistością, uważał że ubezpieczenia społeczne są zbyt duże. W Gospodarce narodowej pisał (str.127) dziś ubezpieczenia te [przymusowe daniny dla instytucji publicznych] są zamaskowaną formą podatku, mającego na celu utrzymanie jak najliczniejszej rzeszy zwolenników rządzącego w danej chwili reżimu. Doboszyński chciał innej formy ubezpieczeń społecznych. Doboszyński nie pisze jak by ta inna forma ubezpieczeń miała wyglądać. Podstawowym błędem Doboszyńskiego jest to że nie dostrzegł on destruktywnej roli ubezpieczeń dla narodu. Ubezpieczenia pozbawiają ludzi zarobionych przez nich pieniędzy. Ludzie nie mogą rozsądnie inwestować tych pieniędzy. Urzędnicy, w zgodzie ze swoją naturą marnują te pieniądze na budowanie totalitaryzmu państwowego. Skutkiem czego jest nędza i demoralizacja. Ubezpieczenia emerytalne uniemożliwiają biologiczne przetrwanie narodu. Rodzice miast mieć dzieci i inwestować w nie jako zabezpieczenie na starość, pokładają wiarę w mrzonki o opiece emerytalnej ze strony państwa. Dodatkowo wysokie koszty ubezpieczeń uniemożliwiają posiadanie dzieci i są przyczyną bezrobocia. Jedna patologia jest przyczyną następnych.
Miał racje Doboszyński głosząc że własny kapitał zainwestowany w przedsiębiorstwo, lepszy jest od emerytury.

Podatki

Ma niewątpliwie Doboszyński racje że wysokie, nie ustanie rosnące, i progresywne podatki to wymysł żydo masońskiej bolszewi. Miał też racje, że podatki, są potrzebne tylko oszołomionej zabobonami i leniwej, pasożytniczej klasie próżniaczej, żerującej na narodzi (pachołkom judeo masonerii -biurokratom i inteligencji utrzymywanej z podatków). Doboszyński twierdził że podatkowa (str.213) progresja niszczy rdzenne warstwy średni, bez których nie może istnieć zdrowe społeczeństwo(co jest celem masonerii), służy niewolniczej eksploatacji narodów. Według Doboszyńskiego, i zgodnie z prawdą, ściąganie podatków według skali progresywnej jest nie efektywne i prowadzi do nadużyć. Doboszyński, bardzo realistycznie, uważał że podatki, tak jak monopole, szkodzą całemu narodowi, niszczą podatników, uderzają tylko w uczciwych i nie dają zysków państwu. Doboszyński, w trosce o Polskę, akceptował tylko niskie podatki. Uważał, słusznie, że przedsiębiorcy przerzucają podatki na konsumentów. Adam Doboszyński domagał się likwidacji haniebnego podatku spadkowego, instrumentu likwidacji rodziny. Doboszyński twierdził (str.219) główny skutek wysokich podatków to przesuwanie się własności w ręce żydowskie. Podatki , w upragnionym przez Doboszyńskiego, państwie narodowym miały być: proporcjonalne nie progresywne, pobierane tylko w takiej wysokości by zaspokoić podstawowe potrzeby państwa, stałe bez wprowadzania coraz to nowszych, różnorodne, niskie. Doboszyński pisał że (str.220) niskie podatki rozkładają się sprawiedliwie, wysokie zaś podatki są zawsze niesprawiedliwe. W państwie Doboszyńskiego, dzięki temu że państwo oddało by swoje funkcje organizacjom poza rządowym, podatki mogły by być niskie (str.220) Podatki nie tylko dla tego muszą być niskie, by były sprawiedliwe; muszą być również niskie i dlatego, by społeczeństwu pozostawić do dyspozycji pewne środki, którymi mogło by dysponować na potrzeby zbiorowe, ale dysponować niezależnie od władzy czy to państwowej czy samorządowej, i nie zależnie od wszelkiego przymusu. Doboszyński przypominał że daniny przymusowe stanowiły przed I wś. kilka procent. Najwyższe podatki były we Włoszech 8%, Belgii 8%, we Francji i w WB kilkanaście %. Za te pieniądze WB utrzymywała imperium a Francja subsydiowała swoich obywateli. W II RP obciążenia podatkowe wynosiły kilkadziesiąt procent. Gdy (str.221) 10% stanowi optimum podatkowe [...] górną granice nieszkodliwego opodatkowania. Podatki, według Doboszyńskiego, mogą być ograniczone dzięki: odciążeniu (str.220) państwa i samorządu z szeregu funkcji, które do nich absolutnie nie należą, powrotowi do pięknej staropolskiej tradycji bezpłatności pewnych urzędów, kasacji szeregu instytucji, które służą u nas interesom różnych międzynarodówek, oczyszczeniu gospodarki publicznej z jawnych i ukrytych subsydiów na rzecz rozlicznych protegowanych ludzi i organizacji, radykalnemu zmniejszenia liczby funkcjonariuszy publicznych. Doboszyński, słusznie, uważał że niskie podatki i ograniczenie wydatków publicznych spowoduje rozwój gospodarczy Polski. Niestety, potrzebne Polsce, propozycje podatkowe Doboszyńskiego nie znalazły zrozumienia w oczach dyktatury piłsudczyków niszczących Polskę.

Władza elit

Jednocześnie Doboszyński głosząc hasła uspołecznienia władzy w przedsiębiorstwach i upowszechnienia własności domaga, się by to elity rządziły w gospodarce. Władza elit miała by być alternatywą dla masonerii. Zapewne, całkiem przypadkowo, elitę miał by stanowić Doboszyński, jego przyjaciele i rodzina. Propozycja Doboszyńskiego jest nie do za akceptowania. Tylko wolne społeczeństwo, suwereni konsumenci są realną alternatywą dla władzy masonerii czyli tajnych zgromadzeń czerpiących korzyści z krzywdy społeczeństwa, z możliwości ingerowania w życie jednostki.
Doboszyński domagał się jednocześnie reaktywacji społeczeństwa stanowego. Idea ta nie, dziś realizowana w trzeciej RP, skutkuje niedopuszczeniem do dobrobytu większości społeczeństwa. Państwo, naród, społeczeństwo traci zdolności jednostek z marginalizowanych klas. Pasożytnicza klasa rządząca monopolizuje dostęp do edukacji, zdrowia, rekreacji, rynku i pracy przynoszącej dochód. My społecznie i ekonomicznie upośledzona większość, my Polacy, my prawdziwi Katolicy, bierzemy udział w grze, której warunki na starcie skazują nas na klęskę i życie w ubóstwie.
Doboszyński przeciwstawiał się istnieniu inteligencji jako odrębnego stanu społecznego.

Natura społeczeństwa

Publicystyka Doboszyńskiego pokazuje, jak autor był oszołomiony otaczającą go rzeczywistością, jak emocje i ignorancja w wielu dziedzinach, przy wielkim pobudzeniu emocjonalnym, pozwalały mu pisać naraz, rzeczy głupie i szkodliwe, mądre i bezdyskusyjne. Publicystyka taka utrudnia polemikę, wymaga żmudnego oddzielania ziarna od plew. Doboszyński twierdził że leseferyzm wyzwala w ludziach bestie, gdy naprawdę jest odwrotnie. Bóg wyposażył naszą naturę w cnoty moralne, którym wolność pozwala rozkwitać. Brak wolności, stan sprzeczny z naturą którą człowiek ma od Boga, powoduje odrzucenie moralności i przemianę ludzi w bestie. Doboszyński ma racje że tam gdzie nie ma moralności jest zniewolenie, niestety nie dostrzega że tam gdzie wolności i moralności próżno szukać.
Doboszyński chciał zmieniać, najpierw naturę społeczeństw, obyczaje, kulturę, za pośrednictwem organizacji. By zmienić rzeczywistość. Dostrzegał potrzebę propagowania wartości, nie obecnych w życiu społecznym. Można dostrzec w publicystyce Doboszyńskiego chęć stworzenia nowego narodu, wolnego od cech uważanych przez Doboszyńskiego za niepożądane. Środkiem zmiany narodu, ma być zniszczenie jego dotychczasowej tożsamości i wykreowanie nowej.

Jan Bodakowski
Autor jest politologiem. Absolwentem Uniwersytetu Warszawskiego. Zajmuje się podburzaniem do Katolickiej Kontrrewolucji by odzyskać wolność daną od Boga.

danfoss

Zasadniczo nie bawie się w tzw. Przekonywanie kogokolwiek do swoich poglądów.
Robiłem to jak miałem 17 lat. Z perspektywy doświadczenia wiem, że ludzie nie myślą racjonalnie i lepiej grać Smile

na emocjach niż wykładać jakąś doktrynę Wink

Sztaby wyborcze wiedzą o tym doskonale dlatego nigdy nie doczekamy się, merytorycznej kampanii w której mówi się o czymś innym jak o dziadkach z wehrmachtu.

Camillus · Gość

Taa...

Zapewne znacie definicje kon.liberalizmu w wikipedii oraz partie widniejące niżej?
UPR, PJKM... PO!?

Ależ tak, tak. Oto dlaczego:
"Co do określenia PO jako partii liberalno-konserwatywnej, należy je tłumaczyć następująco: 'Liberalizm' odnosi się do stosunków społecznych - międzyludzkich (czyli jest używany wg nomenklatury lewicowej), konserwatyzm zaś odnosi się do gospodarki i oznacza, że nie należy zmieniać stosunków ekonomicznych ustalonych po Okrągłym Stole."

Sam bym tego lepiej nie ujął. ;D

Brytan · Gość

to z PO to rzeczywiście strzał w morde!

Camillus · Gość

A nie w stopę? Bo PO jakoś mi się z nią kojarzy, dziwne nie!? Smile

Wklejam link do tekstu o pojęciu "kapitalizm" na przesteni ostatnich kilkusetek lat.
[link widoczny dla zalogowanych]

Albo i całość wrzucę dla potomności jakby strona NCzasu nie działała. Wink

MateuszP · Gość

Stefan · Gość

a mnie nawet na wikipedii zbanowali bo poprawiłem ten tekst,i napisałem że PO jest socjalliberalna Very Happy